اندیشه را زبان گواراست پارسی

بهار سعید

اندیشه را زبان گواراست پارسی

هر واژه یک نگینه ی گویاست پارسی



از هر دهن ز بسکه دل انگیز می چمد

گویی سروش بردن دلهاست پارسی



شبها نیوشه، کودک گهواره ی مرا

شیرینی ترانه ی فرداست پارسی



برخاست از «دهار» و فرا رفت هر کنار

بس پهنه را هنرکده آراست پارسی



آوازه ساز بلخ و سمرکند و دامغان

شیراز و غزنه ، توس و هریوا ست پارسی



فردوسی و سنائی و خیام و مولوی

حافظ، فروغ و رابعه ی ماست پارسی



از رودکی و حنظله تا روزگار من

آمو ترین سروده ی دریاست پارسی



پیشینه ی ترا ز چه آغاز سر نهم؟

زیرا هزاره هاست که برپاست پارسی



نازم به یادگار نیاکانیم، نگر

پیداست هر چکامه که زیباست پارسی



برگیزه ی شناسه ی من، وخش چامه ام

ای خوش که سرزمین مرا خاست پارسی



پرپر کنم درود، « بهارِ سعید » را

در پیش پا اگر که پذیراست پارسی