آوریل 21, 2015
شماره ( 223) چهارشنبه (2) ثور ( 1394) / ( 22 ) اپریل ( 2015)
نوشته : محمدداود سیاووش
وقتی پاکستان در مانور مذاکرات بیرق های سفید را به سیاه تبدیل میکند، وقتی چین 46 میلیارد دالر به هشت زیر دریایی پاکستان کمک میکند، وقتی دهشت افگنان با خانواده هایشان از پاکستان به افغانستان انتقال می یابند و با این حال چین حاضر میشود در پروژه راه ابریشم کمک کند آنهم در شرایطی که چندین سرباز و افسر در خوستک سر بریده میشوند و رییس جمهور غنی افشأ میکند که دشمن در نظر دارد بدخشان را به مرکز تهدید در منطقه تبدیل کند، وقتی رییس جمهور غنی از حمله عربستان سعودی بر یمن پشتیبانی نموده در عین حال به ایران سفر میکند، وقتی داعش با انفجار در جلال آباد اظهار موجودیت نموده و علیه طالبان اعلان جهاد میکند، وقتی والی پکتیکا مدعی میشود که به کمپ های داعش کمیته امنیت ملی در آن ولایت کمک کرده است، وقتی یک وکیل پارلمان مدعی میشود که والی غزنی عضو داعش است، وقتی شانزده وزیر در حالی از فیلتر تصویب پارلمان میگذرند که متعاقب آن دکتر نیلوفر وکیل پارلمان ادعا میکند که در لیست پول های پرداخته شده به وکلا نامش به غلط نوشته شده، وقتی وکیلی ادعا میکند که معاون اول مجلس در ملاقات با کاندید وزرا از آنان پول مطالبه نموده تا از فیلتر پارلمان بگذرند، وقتی رییس جمهور به خانواده های 31 اسیر میگوید رهایی آنان را تضمین کرده نمیتواند،
وقتی شایعات آغاز جنگ نیابتی ایران و عربستان سعودی در افغانستان بر سر زبانها می افتد، وقتی انترفکس از موضعگیری های جدید دولت افغانستان پس از ملاقات مشاور کمیته امنیت ملی با رهبران مسکو خبر میدهد، وقتی وزیر داخله به عامل ضعف کشف و استخبارات در جلوگیری از وقوع حوادث دلخراش اخیر اشاره میکند، وقتی قوماندان امنیه بدخشان پرده از زد و بند و تبانی وکلای پارلمان و شورای ولایتی با مخالفین در آن ولایت برداشته ادعا میکند که مخالفی که در جنگ با دولت زخمی شده بود در کابل تداوی و دوباره به جبهه فرستاده شد؛ جمع بندی این وقایع و رویداد ها مو بر اندام هر شهروند افغانستان راست نموده و سر به مُهر گذاشتن و عدم تعقیب و پیگیری عاملان این حوادث سوالات زیادی را نزد مردم ایجاد نموده است.
مردم می پرسند کلید حل این بحرانها به دست کیست؟ که اکنون با آن کشور در چنبرۀ یک هیاهوی سرگیچ کننده فرو رفته است. هر حادثه با حد اعلی تبلیغات رسانه ها برای یکروز آغاز می یابد، یک هفته ادامه پیدا میکند و بعد به طاق نسیان گذاشته میشود.
مردم می پرسند چرا از این همه بحران آفرینی ها جلوگیری نمیشود؟ چرا عاملین به کیفر اعمالشان نمیرسند؟ و در پشت پرده سفر لوی درستیز به پاکستان، سفر رییس جمهور به ایران، سفر مشاور امنیت ملی به مسکو چه مسایلی در جریان است؟ و آیا افغانستان با همین درامه ها به سرنوشت های نا شناخته دچار نخواهد شد؟
مردم میخواهند بدانند که نقش نیروهای بین المللی در افغانستان در مهار و کنترل این بحران ها در چی مقیاس است؟ و آیا غرب و ایالات متحده واقعاً از افغانستان پایشان را بیرون کشیده اند؟
نوشته : محمدداود سیاووش
وقتی پاکستان در مانور مذاکرات بیرق های سفید را به سیاه تبدیل میکند، وقتی چین 46 میلیارد دالر به هشت زیر دریایی پاکستان کمک میکند، وقتی دهشت افگنان با خانواده هایشان از پاکستان به افغانستان انتقال می یابند و با این حال چین حاضر میشود در پروژه راه ابریشم کمک کند آنهم در شرایطی که چندین سرباز و افسر در خوستک سر بریده میشوند و رییس جمهور غنی افشأ میکند که دشمن در نظر دارد بدخشان را به مرکز تهدید در منطقه تبدیل کند، وقتی رییس جمهور غنی از حمله عربستان سعودی بر یمن پشتیبانی نموده در عین حال به ایران سفر میکند، وقتی داعش با انفجار در جلال آباد اظهار موجودیت نموده و علیه طالبان اعلان جهاد میکند، وقتی والی پکتیکا مدعی میشود که به کمپ های داعش کمیته امنیت ملی در آن ولایت کمک کرده است، وقتی یک وکیل پارلمان مدعی میشود که والی غزنی عضو داعش است، وقتی شانزده وزیر در حالی از فیلتر تصویب پارلمان میگذرند که متعاقب آن دکتر نیلوفر وکیل پارلمان ادعا میکند که در لیست پول های پرداخته شده به وکلا نامش به غلط نوشته شده، وقتی وکیلی ادعا میکند که معاون اول مجلس در ملاقات با کاندید وزرا از آنان پول مطالبه نموده تا از فیلتر پارلمان بگذرند، وقتی رییس جمهور به خانواده های 31 اسیر میگوید رهایی آنان را تضمین کرده نمیتواند،
وقتی شایعات آغاز جنگ نیابتی ایران و عربستان سعودی در افغانستان بر سر زبانها می افتد، وقتی انترفکس از موضعگیری های جدید دولت افغانستان پس از ملاقات مشاور کمیته امنیت ملی با رهبران مسکو خبر میدهد، وقتی وزیر داخله به عامل ضعف کشف و استخبارات در جلوگیری از وقوع حوادث دلخراش اخیر اشاره میکند، وقتی قوماندان امنیه بدخشان پرده از زد و بند و تبانی وکلای پارلمان و شورای ولایتی با مخالفین در آن ولایت برداشته ادعا میکند که مخالفی که در جنگ با دولت زخمی شده بود در کابل تداوی و دوباره به جبهه فرستاده شد؛ جمع بندی این وقایع و رویداد ها مو بر اندام هر شهروند افغانستان راست نموده و سر به مُهر گذاشتن و عدم تعقیب و پیگیری عاملان این حوادث سوالات زیادی را نزد مردم ایجاد نموده است.
مردم می پرسند کلید حل این بحرانها به دست کیست؟ که اکنون با آن کشور در چنبرۀ یک هیاهوی سرگیچ کننده فرو رفته است. هر حادثه با حد اعلی تبلیغات رسانه ها برای یکروز آغاز می یابد، یک هفته ادامه پیدا میکند و بعد به طاق نسیان گذاشته میشود.
مردم می پرسند چرا از این همه بحران آفرینی ها جلوگیری نمیشود؟ چرا عاملین به کیفر اعمالشان نمیرسند؟ و در پشت پرده سفر لوی درستیز به پاکستان، سفر رییس جمهور به ایران، سفر مشاور امنیت ملی به مسکو چه مسایلی در جریان است؟ و آیا افغانستان با همین درامه ها به سرنوشت های نا شناخته دچار نخواهد شد؟
مردم میخواهند بدانند که نقش نیروهای بین المللی در افغانستان در مهار و کنترل این بحران ها در چی مقیاس است؟ و آیا غرب و ایالات متحده واقعاً از افغانستان پایشان را بیرون کشیده اند؟
نظرات
ارسال یک نظر