نوشته: محمد داود سیاووش
برخی محافل جامعه مدنی و رسانه های آزاد افغانستان وقتی اظهارات بارک اوباما رییس جمهور ایالات متحده را در آستانه افشای ستراتیژی جدید آن کشور در رابطه به افغانستان میشنوند سوالات زیادی در مورد سرنوشت حقوق مدنی و آزادی بیان در کشور از همدیگر می پرسند.
وقتی آقای اوباما از استراتیژی خروج از افغانستان سخن میگوید و یا وقتی از اطمینان حاصل نمودن به عدم توانائی القاعده و طالبان در حمله به اهداف ایالات متحده میگوید و یا وقتی از نحوه جدا شدن طالبان از القاعده و از جذب شان با مذاکره به دولت افغانستان سخن میگوید، برخی از صاحبنظران جامعه مدنی این سوالات را مطرح میسازند که هرگاه ایالات متحده در مبارزه با تروریزم در افغانستان خسته شده باشد آیا با اطمینان یافتن توسط پاکستان و عربستان از عدم حمله طالبان و القاعده بر اهداف ایالات متحده و متحدینش نهادهای جامعه مدنی، حقوق بشر و مدافعان آزادی بیان را دست بسته به طالبان تسلیم نخواهد کرد و یا با خروج ایالات متحده از افغانستان، بار دیگر کشور را به صحنه تقابل منافع همسایه ها نخواهد سپرد ویا با عبور از خط میانه رو و اعتدالی طالبان و مذاکره با همه آنان خط بطلان بر اسناد کنفرانس بن نخواهد کشید؟
بسیاری ها در افغانستان از این در تشویش اند که مبادا ایالات متحده مانند دهه نود با کشیدن پایش از افغانستان کشور را در توفان جنگ رها کند.
عده یی این سوال را مطرح میسازند که آن اظهارات آقای اوباما در کمپاین انتخاباتی چه شد؟ در حالیکه همه گان به این باور اند که دیالوگ با طالبان بخشی از راه حل میباشد اما نگرانی ها از آنست که:
اولاً با وارد صحنه ساختن طالبان به شکل یک نیروی مسلح و با خواسته ها و مطالبات بلند بالا آیا حقوق مدنی مردم که در گذشته توسط آنان نادیده گرفته میشد چگونه خواهد شد؟
برخی ها میگویند اگر جامعه جهانی فکر میکند که همه دستآورد های مدنی محصول هفت سال اخیر بوده و آنرا پس گرفته پایش را از افغانستان میکشد اشتباه میکند. زیرا در افغانستان از دوره امیر شیرعلی خان موسیقی به شکل رسمی وجود داشت. در دوره امان الله خان تئاتری به شکل تئاتر «ارینا» یونان در دره پغمان ساخته شده بود که درامه فتح اندلس در آن نمایش داده میشد. مردم افغانستان با سینما در دوره امان الله خان آشنا شده فلم سفر شاه را به اروپا مشاهده نمودند. مردم افغانستان آزادی بیان و رسانه ها را در دوره امان الله خان با مطابع شخصی رفیق، کاظمی، انیس و غیره تجربه کرده و نشریه های شخصی یی چون نسیم سحر، نوروز و انیس داشتند. جامعه جهانی باید بداند که افغانستان با قانون رسانه ها از دوره امان الله خان آشنا بود( و این در دوره حضور جامعه جهانی است که طرح تصویب شده آن از شورای ملی مفقود میگردد.) افغانستان در دوره شاه محمود خان نشرات آزاد چون ندای خلق، انگار و ویش زلمیان را داشت و در دهه دموکراسی بیش از (35) نشریه آزاد در کشور به نشر میرسید. مردم افغانستان در دوره محمد ظاهر شاه و امان الله خان تساوی حقوق زن و مرد را میشناختند و در رادیو کابل در دوره محمد ظاهر شاه زنان به صفت نطاق و آوازخوان فعالیت داشتندو تلویزیون از دوره محمد داود در افغانستان فعالیت داشت.
حال اگر کسی به جامعه جهانی میگوید مردم افغانستان با آزادی بیان و رسانه ها بیگانه اند و اصلاً آنرا نمیخواهند اولاً جامعه جهانی از آنان بپرسد که فامیل های خودشان در کجا زندگی مینمایند و باز سوال نمایند که اگر مردم این پدیده ها را بیگانه و غربی میدانند او را که فامیلش در غرب زندگی میکند چگونه سخنگوی خود تعیین نموده اند. جامعه جهانی باید یک مسأله را مد نظر داشته باشد که مردم افغانستان را آنطوریکه بعضی از افغانهای غرب دیده به غربی ها معرفی نموده اند بربری و دور از تمدن نیستند. آن آقایان فقط بخاطر مطرح ساختن خودشان مردم خود را نزد دنیا دور از مدنیت معرفی مینمایند. حتی مردم عادی در افغانستان میدانند که کمپیوتر، انترنت، تلویزیون، رادیو، موتر، طیاره و غیره دستآورد های تمدن بشری در غرب ساخته شده و مسلماً این کشف و اختراعات محیر العقول محصول کار آدم های عیاش، بی بند و بار و لابالی نه، بلکه محصول تلاش انسانهای پرکار، دانشمند و زحمتکشی بوده است.
کسانیکه تمدن غرب را یکسره قابل رد میدانند باید بدانند که اگر غرب در افغانستان دست به کار شود نتیجه آن تأسیس بند های برق، استخراج ذخایر تیل، گاز، ذغال، تمدید راه آهن و غیره خواهد بود که مردم را از گرسنگی و تشنگی نجات میدهد. اما اینکه چگونه از این پوتانسیل استفاده نمود مربوط به سازماندهی، خلاقیت و تدبیر دولتمردان افغان میباشد ما باید از تمام پدیده های مثبت غرب به نفع کشور خود استفاده کنیم مردم از اجلاس هالند میخواهند نکات ذیل را مد نظر داشته باشد:
1- جامعه جهانی حق ندارد به بهای مرگ آزادی بیان و حقوق مدنی مردم در کشور صلح منفی را بیاورد و نظریات چند هزار نفر را بالای (25) ملیون افغان تحمیل کند.
2- این تشویش وجود دارد که اگر گروهی با زور سلاح بتواند خود را در حیات سیاسی تحمیل کند سایر گروه های ظاهراً خفته و رانده شده از قدرت نیز دست به سلاح برده بخاطر اظهار حضور شان کشور را به نا آرامی بکشند.
3- این امکان وجود دارد که با بیرون شدن پای جامعه جهانی افغانستان به مناطق تحت نفوذ کشور های همسایه و دور و نزدیک مبدل گردیده جنگ های دهه نود بار دیگر مشتعل شود.
وقتی آقای اوباما از استراتیژی خروج از افغانستان سخن میگوید و یا وقتی از اطمینان حاصل نمودن به عدم توانائی القاعده و طالبان در حمله به اهداف ایالات متحده میگوید و یا وقتی از نحوه جدا شدن طالبان از القاعده و از جذب شان با مذاکره به دولت افغانستان سخن میگوید، برخی از صاحبنظران جامعه مدنی این سوالات را مطرح میسازند که هرگاه ایالات متحده در مبارزه با تروریزم در افغانستان خسته شده باشد آیا با اطمینان یافتن توسط پاکستان و عربستان از عدم حمله طالبان و القاعده بر اهداف ایالات متحده و متحدینش نهادهای جامعه مدنی، حقوق بشر و مدافعان آزادی بیان را دست بسته به طالبان تسلیم نخواهد کرد و یا با خروج ایالات متحده از افغانستان، بار دیگر کشور را به صحنه تقابل منافع همسایه ها نخواهد سپرد ویا با عبور از خط میانه رو و اعتدالی طالبان و مذاکره با همه آنان خط بطلان بر اسناد کنفرانس بن نخواهد کشید؟
بسیاری ها در افغانستان از این در تشویش اند که مبادا ایالات متحده مانند دهه نود با کشیدن پایش از افغانستان کشور را در توفان جنگ رها کند.
عده یی این سوال را مطرح میسازند که آن اظهارات آقای اوباما در کمپاین انتخاباتی چه شد؟ در حالیکه همه گان به این باور اند که دیالوگ با طالبان بخشی از راه حل میباشد اما نگرانی ها از آنست که:
اولاً با وارد صحنه ساختن طالبان به شکل یک نیروی مسلح و با خواسته ها و مطالبات بلند بالا آیا حقوق مدنی مردم که در گذشته توسط آنان نادیده گرفته میشد چگونه خواهد شد؟
برخی ها میگویند اگر جامعه جهانی فکر میکند که همه دستآورد های مدنی محصول هفت سال اخیر بوده و آنرا پس گرفته پایش را از افغانستان میکشد اشتباه میکند. زیرا در افغانستان از دوره امیر شیرعلی خان موسیقی به شکل رسمی وجود داشت. در دوره امان الله خان تئاتری به شکل تئاتر «ارینا» یونان در دره پغمان ساخته شده بود که درامه فتح اندلس در آن نمایش داده میشد. مردم افغانستان با سینما در دوره امان الله خان آشنا شده فلم سفر شاه را به اروپا مشاهده نمودند. مردم افغانستان آزادی بیان و رسانه ها را در دوره امان الله خان با مطابع شخصی رفیق، کاظمی، انیس و غیره تجربه کرده و نشریه های شخصی یی چون نسیم سحر، نوروز و انیس داشتند. جامعه جهانی باید بداند که افغانستان با قانون رسانه ها از دوره امان الله خان آشنا بود( و این در دوره حضور جامعه جهانی است که طرح تصویب شده آن از شورای ملی مفقود میگردد.) افغانستان در دوره شاه محمود خان نشرات آزاد چون ندای خلق، انگار و ویش زلمیان را داشت و در دهه دموکراسی بیش از (35) نشریه آزاد در کشور به نشر میرسید. مردم افغانستان در دوره محمد ظاهر شاه و امان الله خان تساوی حقوق زن و مرد را میشناختند و در رادیو کابل در دوره محمد ظاهر شاه زنان به صفت نطاق و آوازخوان فعالیت داشتندو تلویزیون از دوره محمد داود در افغانستان فعالیت داشت.
حال اگر کسی به جامعه جهانی میگوید مردم افغانستان با آزادی بیان و رسانه ها بیگانه اند و اصلاً آنرا نمیخواهند اولاً جامعه جهانی از آنان بپرسد که فامیل های خودشان در کجا زندگی مینمایند و باز سوال نمایند که اگر مردم این پدیده ها را بیگانه و غربی میدانند او را که فامیلش در غرب زندگی میکند چگونه سخنگوی خود تعیین نموده اند. جامعه جهانی باید یک مسأله را مد نظر داشته باشد که مردم افغانستان را آنطوریکه بعضی از افغانهای غرب دیده به غربی ها معرفی نموده اند بربری و دور از تمدن نیستند. آن آقایان فقط بخاطر مطرح ساختن خودشان مردم خود را نزد دنیا دور از مدنیت معرفی مینمایند. حتی مردم عادی در افغانستان میدانند که کمپیوتر، انترنت، تلویزیون، رادیو، موتر، طیاره و غیره دستآورد های تمدن بشری در غرب ساخته شده و مسلماً این کشف و اختراعات محیر العقول محصول کار آدم های عیاش، بی بند و بار و لابالی نه، بلکه محصول تلاش انسانهای پرکار، دانشمند و زحمتکشی بوده است.
کسانیکه تمدن غرب را یکسره قابل رد میدانند باید بدانند که اگر غرب در افغانستان دست به کار شود نتیجه آن تأسیس بند های برق، استخراج ذخایر تیل، گاز، ذغال، تمدید راه آهن و غیره خواهد بود که مردم را از گرسنگی و تشنگی نجات میدهد. اما اینکه چگونه از این پوتانسیل استفاده نمود مربوط به سازماندهی، خلاقیت و تدبیر دولتمردان افغان میباشد ما باید از تمام پدیده های مثبت غرب به نفع کشور خود استفاده کنیم مردم از اجلاس هالند میخواهند نکات ذیل را مد نظر داشته باشد:
1- جامعه جهانی حق ندارد به بهای مرگ آزادی بیان و حقوق مدنی مردم در کشور صلح منفی را بیاورد و نظریات چند هزار نفر را بالای (25) ملیون افغان تحمیل کند.
2- این تشویش وجود دارد که اگر گروهی با زور سلاح بتواند خود را در حیات سیاسی تحمیل کند سایر گروه های ظاهراً خفته و رانده شده از قدرت نیز دست به سلاح برده بخاطر اظهار حضور شان کشور را به نا آرامی بکشند.
3- این امکان وجود دارد که با بیرون شدن پای جامعه جهانی افغانستان به مناطق تحت نفوذ کشور های همسایه و دور و نزدیک مبدل گردیده جنگ های دهه نود بار دیگر مشتعل شود.
در آستانه اجلاس هالند نهادهای مدنی و طرفداران آزادی بیان میخواهند در کشور فضایی به وجود بیاید که احزاب، گروه ها، سازمان ها، تنظیم ها و پیروان نظریات متفاوت و متضاد اجتماعی-سیاسی اختلافات شان را از طریق بحث، گفتگو، تظاهرات، میتینگ ها و راه های صلح آمیز حل نموده در برابر قانون هیچ یک بر دیگری تفوق نداشته باشند.
مقامات رهبری دولت از طریق مراجعه به آرای مردم تعیین شوند، نهادهای مدنی، گروه های هشدار دهنده، فعالان حقوق بشر، روشنفکران، زنان، جوانان و کلیه اقشار جامعه در فضای باز سیاسی وآزادی بیان بتوانند عقاید و نظریات شان را بدون ترس از تهدید و تخویف ابراز نمایند.
مقامات رهبری دولت از طریق مراجعه به آرای مردم تعیین شوند، نهادهای مدنی، گروه های هشدار دهنده، فعالان حقوق بشر، روشنفکران، زنان، جوانان و کلیه اقشار جامعه در فضای باز سیاسی وآزادی بیان بتوانند عقاید و نظریات شان را بدون ترس از تهدید و تخویف ابراز نمایند.
نظرات
ارسال یک نظر