نوشته: محمد داود سیاووش
در شرایطیکه مردم بی صبرانه گوش به آواز سخنان کاندیدان ریاست جمهوری میباشند تا بشنوند مدعیان بلند ترین مرتبه سیاسی کشور چه راه ها, وسایل و مسایلی را به خاطر برون رفت از بن بست موجود در کشور مطرح مینمایند, در مقابل کاندیدان با مهر خموشی بر لب فقط از طریق افاده و اشارات چهره میخواهند درشکل زبان اشاره با عکس سخن گفته پیام شان را به آنان برسانند.
شعور مدنی مردم در شهر ها تقاضا دارد تا کاندیدان از طریق میز های مدور, تربیون های ملی و رسانه های همگانی در برابر آنان حاضر شده اولویت های اهداف شان را به اطلاع عامه برسانند. عدۀ از شهروندان میگویند که دیگر وقت آنکه بیانیه رهبران را گروهی از نویسندگان کار کشته و از کار خسته مینوشتند و آنان چون بلبل هزار داستان آنرا از عقب تربیون ها ار روی خط میخوانند گذشته و مردم از کلی گویی ها, ملامت نمودن گذشته گان و تشریح وضعیت, نا به سامان موجود به ستوه آمده اند. آنان میخواهند حرفی برای فردا بشنوند, به باور صاحبنظران در حال حاضر عده از کاندیدان یا از افتخارات گذشته شان حرف میزنند که جایش در آرشیف میباشد ویا از وضعیت آشفته و بحرانی امروز کشور که همه آنرا میبینند و به قول معروف چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است و اما در این میان صدای کسیکه از فردا حرف بزند کمتر به گوش میرسد. مردم عطش سیری نا پذیر دارند که میان کاندیدان مناظره و گفتگو های رو در رو نظیر آنچه در دیگر کشور ها صورت گرفته راه بیافتد تا ا ز طریق تلویزیون ها ببینند و بشنوند که آنان چه حرف هایی برای گفتن دارند. البته این مباحثات نباید در سطح پایین وبا توهین و تحقیر همدیگر به راه بیافتد.
مردم آرزو دارند کاندیدان از نزدیک با آنان سخن بگویند و به سوالات شان پاسخ دهند, مردم آرزو دارند کاندیدان در باره جملات مبهمی که به عنوان شعار ها در زیر عکس هایشان نوشته اند معلومات دهند, مردم آرزو دارند به این پروسه مضحک که به خاطر صرف غذای چاشت مردم را به محلات جمع نموده در ختم از طریق تلویزیون ها پشتیبانی آن عده از فلان کاندید اعلان میشود خاتمه یابد.
در حالیکه همگان از تأمین صلح صحبت میکنند مردم میخواهند بدانند که کدام صلح و چگونه؟
در حالیکه همگان از اعتلای بنیان اقتصاد صحبت میکنند مردم میخواهند بدانند کدام اقتصاد و چگونه؟
در حالیکه همگان از ارتقای ظرفیت نظامی کشور صحبت میکنند مردم میخواهند بدانند با کدام امکانات؟
در حالیکه همگان از برنامه های سیاسی صحبت میکنند مردم میخواهند بدانند به کدام طریق سیاسی؟
در حالیکه همگان از فرهنگ صحبت میکنند مردم میخواهند بدانند که رشد فرهنگ به کدام مفهوم؟
با این حال نهاد های مدنی, شهروندان و رسانه های آزاد حق دارند از کاندیدان بپرسند که آنان با چه تصویری برای آینده کشور وارد مبارزه انتخابات ریاست جمهوری شده اند؟
اما در عمل وقایع دردناکی به مشاهده میرسد. مردم بدون گوش دادن به سخنان کاندید صحنه را ترک میکنند, مردم بعد از نشست با کاندید اعلان میکنند که ما از فلان کاندید پشتیبانی نکرده ایم, به قول رسانه ها کاندید به کسانیکه آنان را به اتحاد با خود دعوت میکند از زبانش خط تحریری میدهد و... که در این حال مردم حق دارند شکاک باشند و سوالات زیادی از مدعیان قدرت بپرسند .کسیکه در سیاست گذشته ناکام بوده چگونه به دور دوم خود را کاندید میکند؟ کسیکه ابعاد سیاست داخلی, خارجی, اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را معلومات نمیدهد چطور بر مصطبه قدرت تکیه بزند؟ کسیکه تحصیلات مکمل ندارد چطور حاضر و قادر است کشور را رهبری کند؟
مشکل اصلی آنست که قانون انتخابات و موازین آن دقیقاً تنظیم نشده و در دست نیست و الی چنین سر در گمی سیاسی به وجود نمی آمد. درحالیکه یک کشور نمیتواند چهل و چند راه برای ترقی و انکشاف داشته باشد و اصلاً اینقدر مکاتب سیاسی هم فعلاً مطرح نیست پس سوال اساسی از کاندیدان آنست که مکاتب جدیدی را در سیاست و حکومتداری جدیداً پیکش مینمایند کدامهاست؟
این در حالیست که عدۀ از کاندیدان وجود دارند که هنوز حتی عکس شان را کسی در شهر ندیده و اسم شان را اکثر مردم نمیدانند. به همین علت فضای انتخاباتی بطور عموم سرد بوده تبلیغات در تشویق مردم برای اشتراک در پروسۀ انتخابات به روال حکومت های یک حزبی و رسمی صورت میگیرد نه به شکل خود جوش و مدنی و برخاسته از شور و شوق مردم.
کارشناسان به این باور اند که با توجه به اوامر و هدایاتی که مبنی بر عدم اشتراک معلمان, استادان, شاگردان و محصلان در کمپاین های انتخاباتی صادر شد دیگدان انتخابات را چنین سرد ساخته است در حالیکه یک کارمند دولت, معلم,استاد و محصل به غیر از آن که ارتباط به یکی از کانون های فرهنگی و ادارات دولتی دارد شهروند مساوی الحقوق کشور نیز میباشد معلوم نیست به کدام اساس حق شهروندی و آزادی بیان وی که در ماده های (34) و (24) قانون اساسی مسجل شده از او گرفته میشود تا در انتخابات خاموش بماند.
در شرایطیکه مردم بی صبرانه گوش به آواز سخنان کاندیدان ریاست جمهوری میباشند تا بشنوند مدعیان بلند ترین مرتبه سیاسی کشور چه راه ها, وسایل و مسایلی را به خاطر برون رفت از بن بست موجود در کشور مطرح مینمایند, در مقابل کاندیدان با مهر خموشی بر لب فقط از طریق افاده و اشارات چهره میخواهند درشکل زبان اشاره با عکس سخن گفته پیام شان را به آنان برسانند.
شعور مدنی مردم در شهر ها تقاضا دارد تا کاندیدان از طریق میز های مدور, تربیون های ملی و رسانه های همگانی در برابر آنان حاضر شده اولویت های اهداف شان را به اطلاع عامه برسانند. عدۀ از شهروندان میگویند که دیگر وقت آنکه بیانیه رهبران را گروهی از نویسندگان کار کشته و از کار خسته مینوشتند و آنان چون بلبل هزار داستان آنرا از عقب تربیون ها ار روی خط میخوانند گذشته و مردم از کلی گویی ها, ملامت نمودن گذشته گان و تشریح وضعیت, نا به سامان موجود به ستوه آمده اند. آنان میخواهند حرفی برای فردا بشنوند, به باور صاحبنظران در حال حاضر عده از کاندیدان یا از افتخارات گذشته شان حرف میزنند که جایش در آرشیف میباشد ویا از وضعیت آشفته و بحرانی امروز کشور که همه آنرا میبینند و به قول معروف چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است و اما در این میان صدای کسیکه از فردا حرف بزند کمتر به گوش میرسد. مردم عطش سیری نا پذیر دارند که میان کاندیدان مناظره و گفتگو های رو در رو نظیر آنچه در دیگر کشور ها صورت گرفته راه بیافتد تا ا ز طریق تلویزیون ها ببینند و بشنوند که آنان چه حرف هایی برای گفتن دارند. البته این مباحثات نباید در سطح پایین وبا توهین و تحقیر همدیگر به راه بیافتد.
مردم آرزو دارند کاندیدان از نزدیک با آنان سخن بگویند و به سوالات شان پاسخ دهند, مردم آرزو دارند کاندیدان در باره جملات مبهمی که به عنوان شعار ها در زیر عکس هایشان نوشته اند معلومات دهند, مردم آرزو دارند به این پروسه مضحک که به خاطر صرف غذای چاشت مردم را به محلات جمع نموده در ختم از طریق تلویزیون ها پشتیبانی آن عده از فلان کاندید اعلان میشود خاتمه یابد.
در حالیکه همگان از تأمین صلح صحبت میکنند مردم میخواهند بدانند که کدام صلح و چگونه؟
در حالیکه همگان از اعتلای بنیان اقتصاد صحبت میکنند مردم میخواهند بدانند کدام اقتصاد و چگونه؟
در حالیکه همگان از ارتقای ظرفیت نظامی کشور صحبت میکنند مردم میخواهند بدانند با کدام امکانات؟
در حالیکه همگان از برنامه های سیاسی صحبت میکنند مردم میخواهند بدانند به کدام طریق سیاسی؟
در حالیکه همگان از فرهنگ صحبت میکنند مردم میخواهند بدانند که رشد فرهنگ به کدام مفهوم؟
با این حال نهاد های مدنی, شهروندان و رسانه های آزاد حق دارند از کاندیدان بپرسند که آنان با چه تصویری برای آینده کشور وارد مبارزه انتخابات ریاست جمهوری شده اند؟
اما در عمل وقایع دردناکی به مشاهده میرسد. مردم بدون گوش دادن به سخنان کاندید صحنه را ترک میکنند, مردم بعد از نشست با کاندید اعلان میکنند که ما از فلان کاندید پشتیبانی نکرده ایم, به قول رسانه ها کاندید به کسانیکه آنان را به اتحاد با خود دعوت میکند از زبانش خط تحریری میدهد و... که در این حال مردم حق دارند شکاک باشند و سوالات زیادی از مدعیان قدرت بپرسند .کسیکه در سیاست گذشته ناکام بوده چگونه به دور دوم خود را کاندید میکند؟ کسیکه ابعاد سیاست داخلی, خارجی, اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را معلومات نمیدهد چطور بر مصطبه قدرت تکیه بزند؟ کسیکه تحصیلات مکمل ندارد چطور حاضر و قادر است کشور را رهبری کند؟
مشکل اصلی آنست که قانون انتخابات و موازین آن دقیقاً تنظیم نشده و در دست نیست و الی چنین سر در گمی سیاسی به وجود نمی آمد. درحالیکه یک کشور نمیتواند چهل و چند راه برای ترقی و انکشاف داشته باشد و اصلاً اینقدر مکاتب سیاسی هم فعلاً مطرح نیست پس سوال اساسی از کاندیدان آنست که مکاتب جدیدی را در سیاست و حکومتداری جدیداً پیکش مینمایند کدامهاست؟
این در حالیست که عدۀ از کاندیدان وجود دارند که هنوز حتی عکس شان را کسی در شهر ندیده و اسم شان را اکثر مردم نمیدانند. به همین علت فضای انتخاباتی بطور عموم سرد بوده تبلیغات در تشویق مردم برای اشتراک در پروسۀ انتخابات به روال حکومت های یک حزبی و رسمی صورت میگیرد نه به شکل خود جوش و مدنی و برخاسته از شور و شوق مردم.
کارشناسان به این باور اند که با توجه به اوامر و هدایاتی که مبنی بر عدم اشتراک معلمان, استادان, شاگردان و محصلان در کمپاین های انتخاباتی صادر شد دیگدان انتخابات را چنین سرد ساخته است در حالیکه یک کارمند دولت, معلم,استاد و محصل به غیر از آن که ارتباط به یکی از کانون های فرهنگی و ادارات دولتی دارد شهروند مساوی الحقوق کشور نیز میباشد معلوم نیست به کدام اساس حق شهروندی و آزادی بیان وی که در ماده های (34) و (24) قانون اساسی مسجل شده از او گرفته میشود تا در انتخابات خاموش بماند.
نظرات
ارسال یک نظر