با توجه به اینکه حامد کرزی یکی از کاندیدان ریاست جمهوری آینده میباشد اگر کرزی و طرفدارانش به قدرت برسند موقفی را که در مخالفت با ایالات متحده اتخاذ کرده اند برای افغانستان خیلی خطرناک خواهد بود. تجربه نشان داده که اختلاف داود خان با ایالات متحده در دوره صدارتش باعث افتادن افغانستان به دامان شوروی شد، عدم کارایی و دقت مجاهدین پس از دست یافتن به قدرت باعث کناره گیری ایالات متحده از مسایل افغانستان و جنگ های داخلی شد، اینک اختلافات شخصی آقای کرزی ممکنست باعث فاجعه قرن در افغانستان شود. کسانیکه میخواهند پای ایالات متحده و غرب در وضعیت موجود افغانستان دخیل باشد به این باور اند که بدون مداخله سوپر پاوری چون ایالات متحده و غرب افغانستان به بازیچه قدرت های منطقوی تبدیل گردیده بار دیگر میدان جنگ های به مراتب خطرناک داخلی خواهد شد. برای آنانیکه در دبی، هندوستان، ایالات متحده، انگلستان، فرانسه و غیره کشور ها خانه های زیبا خریده و اندیشه روز مبادا را نموده اند این مسأله شاید بسیار با اهمیت نباشد که در افغانستان چه واقع خواهد شد؟ چون ممکنست با بکس خالی که آمده بودند با همان بکس اما پر و با یک پرواز هوا پیما کشور را ترک گویند ولی برای آنانیکه نه بال پرواز دارند و نه پای گریز این مسأله خیلی نگران کننده است که در فردای بیرون کشیدن پای غرب از افغانستان چه فاجعه بزرگی روی خواهد داد؟ اگر در همنوایی با تیم بوش در کنفرانس بن کسی به کرسی ریاست جمهوری انتخاب شد کار خوب بود، اگر ویدیوکنفرانس های هفته وار بوش با افغانستان داشت کار خوب بود ولی اگر تیم اوباما میپرسد که چرا فساد اداری در افغانستان شیوع نموده؟ چرا قاچاق مواد مخدر صورت میگیرد؟ چرا افغانستان بزرگترین تولید کننده مواد مخدر جهان است؟ چرا در انتخابات تقلب صورت میگیرد؟ کار بد است و باید با عصبانیت راه افغانستان از راه غرب جدا شود.
باید همه بدانند که دیپلوماسی افغانستان با جهان یک کار شخصی نیست که با خرابی مزاج و گرمی آن قطع و وصل شود. تا آنجا که به سرنوشت کشور ارتباط میگیرد در یک نظام مردمسالار اشخاص نمیتوانند یکباره کشور را در مسیر فاجعه بار قرار دهند. در یک کشور محاط به خشکه، آغشته با فساد اداری، آلوده به مواد مخدر، وابسته به واردات خارجی که پول آن حتی در بخش هایی از کشور چلند ندارد و مأمورین بلند رتبه اش در پارلمان اعتراف مینمایند که در ادارات ولایت کندهار اجنتان کشور همسایه نفوذ نموده اگر از قدرت های بزرگ جهان روابط را می برند با کی در می آمیزند؟ در کشوری که از لقمه نان مردم تا موتر کروزین و طیاره بزرگان آن را جهان کمک میکند چگونه یکباره از دنیا بریده خود را در حصار خشم و غضب زندانی میکنند؟ در حالیکه افغانستان باید بر مبنای اصل همزیستی مسالمت آمیز و منافع متقابل با همه کشور های جهان مناسبات دوستانه داشته از همه کشور ها به خاطر تحکیم صلح، قطع جنگ، بازسازی و ساختمان کشور استفاده کند پس این تافته جدا بافته بودن خود را وانمود کردن به چه معناست؟ ما که نه تیل ایران را داریم و نه موشک های اتمی کوریای شمالی را چرا کشور را قربانی تصامیم عاجل و مصاحبه های شخصی مینمایند؟ سیاست در افغانستان به حدی پایین آمده که یکروز سر و صدای ملاقات از قصر به گوش میرسد و روز دیگر از صدر کشور صدا های که گویا دست نشانده نیستم. در این حال سوالی پیدا میشود که آن زبان دیپلوماتیک، عرف و عادات سیاسی و روش های مدنی که در سیاست معمول است چه شد؟ و چرا سیاست افغانستان اینقدر احساساتی، عاطفی و روز مره شده؟ ایالات متحده همان ایالات متحده است و فقط تیم تغییر کرده، آیا بخاطر تغییر تیم باید بنای مناسبات را درهم شکست که البته نه. اگر کرزی به قدرت برسد یا نرسد چنانکه بسیاری سیاستمداران می آیند و می روند آنچه مسلم است اینکه هیچکس حق ندارد منافع ملی افغانستان را قربانی منافع شخصی خود کند.
باید همه بدانند که دیپلوماسی افغانستان با جهان یک کار شخصی نیست که با خرابی مزاج و گرمی آن قطع و وصل شود. تا آنجا که به سرنوشت کشور ارتباط میگیرد در یک نظام مردمسالار اشخاص نمیتوانند یکباره کشور را در مسیر فاجعه بار قرار دهند. در یک کشور محاط به خشکه، آغشته با فساد اداری، آلوده به مواد مخدر، وابسته به واردات خارجی که پول آن حتی در بخش هایی از کشور چلند ندارد و مأمورین بلند رتبه اش در پارلمان اعتراف مینمایند که در ادارات ولایت کندهار اجنتان کشور همسایه نفوذ نموده اگر از قدرت های بزرگ جهان روابط را می برند با کی در می آمیزند؟ در کشوری که از لقمه نان مردم تا موتر کروزین و طیاره بزرگان آن را جهان کمک میکند چگونه یکباره از دنیا بریده خود را در حصار خشم و غضب زندانی میکنند؟ در حالیکه افغانستان باید بر مبنای اصل همزیستی مسالمت آمیز و منافع متقابل با همه کشور های جهان مناسبات دوستانه داشته از همه کشور ها به خاطر تحکیم صلح، قطع جنگ، بازسازی و ساختمان کشور استفاده کند پس این تافته جدا بافته بودن خود را وانمود کردن به چه معناست؟ ما که نه تیل ایران را داریم و نه موشک های اتمی کوریای شمالی را چرا کشور را قربانی تصامیم عاجل و مصاحبه های شخصی مینمایند؟ سیاست در افغانستان به حدی پایین آمده که یکروز سر و صدای ملاقات از قصر به گوش میرسد و روز دیگر از صدر کشور صدا های که گویا دست نشانده نیستم. در این حال سوالی پیدا میشود که آن زبان دیپلوماتیک، عرف و عادات سیاسی و روش های مدنی که در سیاست معمول است چه شد؟ و چرا سیاست افغانستان اینقدر احساساتی، عاطفی و روز مره شده؟ ایالات متحده همان ایالات متحده است و فقط تیم تغییر کرده، آیا بخاطر تغییر تیم باید بنای مناسبات را درهم شکست که البته نه. اگر کرزی به قدرت برسد یا نرسد چنانکه بسیاری سیاستمداران می آیند و می روند آنچه مسلم است اینکه هیچکس حق ندارد منافع ملی افغانستان را قربانی منافع شخصی خود کند.
نظرات
ارسال یک نظر