نوشته: محمد داود سیاووشاز گذشته چنان معمول بود که شخص اول (صدر اعظم) با وزرا به تالار شورا آمده صدر اعظم پروگرام حکومت را که حاصل جمع تدوین شده اجراآت آینده وزارت خانه ها بود به شورا قرائت مینمود. بعداً وزرا و صدر اعظم در محل معین نشسته وکلا به ترتیب نوبت در انتروال معینه زمانی که پیشبینی شده بود بالترتیب پیرامون پروگرام حکومت به طور عموم و مشخصاً در زمینه های مشکلات با وزارت خانه ها به طور اخص صحبت مینمودند. این بحث ها میتوانست طی چند روز ادامه یابد و در پایان رأی اعتماد به حکومت داده میشد.
در سیستم موجوده نظام سیاسی که وزنه صلاحیت های رییس جمهور در چوکات یک نظام ریاستی سنگینی میکند، در مرحله اول فشار شورا را با معرفی وزرا در یک برنامه کوتاه توسط معاون اول رییس جمهور و طرح مسایل حاشیه ای در آستانه ورود وزرا به تالار شورا پایین آوردند. بعداً معاون اول در چند جمله کوتاه برنامه را (که میتوانست توسط رییس جمهور به طور مشرح به مجلس ارائه شود) قرائت نمود.
در مرحله بعدی بحث روی برنامه های وزرا و اسناد تحصیلی شان برای یکروز تا حدی بازهم فشار مجلس را روی مسأله پایین آورد و در نهایت روز بعدی پنج وزیر در مقابل مجلس قرار گرفته به اصطلاح پروگرام های شان را ارائه نموده و به سوالات باید پاسخ میگفتند. در این حال دیده میشود که اهرم از سطح پروگرام کشور به سطح پروگرام وزیر و از سطح معرفی کل وزرا به سطح معرفی پنج وزیر و بالاخره سوال و جواب با وکلا خورد شد که طریقه یی برای آسان ساختن یک مسأله مشکل میتواند تلقی شود. در غیر آن وزیری که از اجراآت گذشته خود دفاع میکند و برنامه آینده خود را تشریح میکند او نمیتواند در اجندای یک بحث بزرگ روی مسایل کلی کشوری صحبت خود را بگنجاند.
این سناریو گذشتن وزرا را از صحه پارلمان سهولت می بخشد ور نه تمام وزرا بعداز ارایه گزارش اساسی حکومت توسط رییس جمهور از صبح تا عصر هر روز باید در برابر مجلس قرار گرفته انتقادات، پیشنهادات و نظریات آنان را در مقیاس کشور استماع میکردند و در پایان رأی گیری صورت میگرفت، چه کاری مهم تر از گرفتن رأی اعتماد یک وزیر میباشد که به خاطر اجرای آن وزرا باید مرحله به مرحله وارد تالار شوند. بیش از نصف وزرا کما فی سابق در چوکی های شان تکیه زده و برای متباقی وعده اعطای کرسی ها در حکومت توسط رییس جمهور داده شد و چند وزیر اصلاً هنوز معرفی نشده، در حالیکه حضور زنان در کابینه باز هم سمبولیک مانده سر و صدای ایجاد وزارت جدیدی به خاطر معرفی یکی از اناث مطرح میشود که معلوم نیست ایجاد آن وزارت را پارلمان تایید میکند یا نه.
در این شرایط چگونه میتوان با تیم قدیم اصلاحات آورد. در حالیکه هر نوع اتهام کم کاری، فساد اداری، ضعف مبارزه با مواد مخدر و غیره به آدرس این وزرا مطرح شده، هر گاه آنان به ادعای حکومت با توجه به کار ها و دستاوردهای شان به این مقامات ابقا میشوند وبرای وزرای کناررفته وعده کرسی ها داده میشود پس مسوول اینهمه نقایص و ضعف ها کیست؟ وباز درکابینه یی که وزرا بااختلاف نظر های جدی کنارهم درمجلس وزرا مینشینند، چگونه ازیک تیم واحد میتوان صحبت نمود؟ آنان که رهبران احزاب ونمایندگان گروه های خاص بوده با اجندا های خود به کابینه راه یافته و در پی تحقق اهداف حزب یا گروه شان میباشند!
نظرات
ارسال یک نظر