نوشته: محمد داود سیاووش
کارشناسان به این باور اند که حمله بر فروشگاه بزرگ افغان و تعمیرات همجوار آن که طالبان مسوولیت آنرا به دوش گرفته اند همزمان با مراسم تحلیف و در آستانه کنفرانس لندن قبل از همه اهمیت سمبولیک دارد. این حمله از یکطرف همزمان با برپایی مراسم موعود تحلیف وزرای جدید کابینه که پس از دو دورۀ پر تشنج پارلمان و رد اکثریت کاندیدان صورت میگرفت به مفهوم اخلا ل مراسم تحلیف ومانور به پایین نشان دادن قدرت احضارات نیرو های امنیتی تعبیر میشود و از طرفی وقوع این حمله در آستانه کنفرانس لندن ( که گفته میشود موضوع کلیدی آن جلب عدۀ از طالبان به مصالحه میباشد) به مفهوم اظهار موجودیت طالبان فهمیده میشود که به این وسیله از یکطرف برخی طالبان جدایی خط شان را از مصالحه جویان نشان میدهند و از جانبی برای آنعده افراد شان که به شکلی از اشکال وارد مذاکره و پیوستن به دولت شده اند(اگر واقعاً شده باشند) برجستگی کمایی مینمایند.
وقوع دومین حادثه در چارراهی پشتونستان و جوار قصر رییس جمهور نزد آگاهان سیاسی سوالات زیادی را ایجاد نموده است، وهمگان میپرسند که آن سخنان دولتمردان که مدعی بودند توانایی دفاع مستقلانه از شهر کابل را دارند چه شد؟
برخی صاحبنظران به این باور اند در کشوریکه قوای مسلح آن DDR میشود، در کشوریکه تانکیست هایش ترکاری فروشی میکنند، در کشوری که پیلوت هایش در بگو مگو ها و مباحثات شورا و یا تجارت مصروف اند، در کشوری که تحصیل یافته های ارکان حربش در گوشه های انزوا نشسته و یا در کار های فرعی مصروف اند چنین اتفاقات اجتناب نا پذیر اند.
عدۀ از کارشناسان این سوالات را مطرح مینمایند:
1- چگونه آن موتر های زره که در شاهراه کابل-کندهار نا پدید شدند از دروازه های شهر تاچند قدمی ارگ رسیدند؟ آنها سوزن نبودند که از نظر پنهان شوند.
2- چگونه و با کدام وسایل مخالفان قدرت چنین مانور ها را با وجود اینهمه نیرو دارند؟
3- به کدام اساس ، در حالیکه نیروی طرف مقابل تا دروازه ارگ قدرت مانور دارد پیشنهاد پیوستن به نظام به آنها صورت میگیرد؟
از مجموع این همه سوالات یک نتیجه به دست می آید که هیچ چیز با ضد خود به هدف نمیرسد و از مجموع اتحاد اضداد در سطح ملی و بین المللی پیامدی غیر از این متصور نیست.
حادثه اخیر نشان داد که دولت باید در ارزیابی نیروها واوضاع تجدید نظر کند وبا پوتانسیل واقعی وارد صحنه شود مردم میگویند: صلح گدایی نمیشود!
کارشناسان به این باور اند که حمله بر فروشگاه بزرگ افغان و تعمیرات همجوار آن که طالبان مسوولیت آنرا به دوش گرفته اند همزمان با مراسم تحلیف و در آستانه کنفرانس لندن قبل از همه اهمیت سمبولیک دارد. این حمله از یکطرف همزمان با برپایی مراسم موعود تحلیف وزرای جدید کابینه که پس از دو دورۀ پر تشنج پارلمان و رد اکثریت کاندیدان صورت میگرفت به مفهوم اخلا ل مراسم تحلیف ومانور به پایین نشان دادن قدرت احضارات نیرو های امنیتی تعبیر میشود و از طرفی وقوع این حمله در آستانه کنفرانس لندن ( که گفته میشود موضوع کلیدی آن جلب عدۀ از طالبان به مصالحه میباشد) به مفهوم اظهار موجودیت طالبان فهمیده میشود که به این وسیله از یکطرف برخی طالبان جدایی خط شان را از مصالحه جویان نشان میدهند و از جانبی برای آنعده افراد شان که به شکلی از اشکال وارد مذاکره و پیوستن به دولت شده اند(اگر واقعاً شده باشند) برجستگی کمایی مینمایند.
وقوع دومین حادثه در چارراهی پشتونستان و جوار قصر رییس جمهور نزد آگاهان سیاسی سوالات زیادی را ایجاد نموده است، وهمگان میپرسند که آن سخنان دولتمردان که مدعی بودند توانایی دفاع مستقلانه از شهر کابل را دارند چه شد؟
برخی صاحبنظران به این باور اند در کشوریکه قوای مسلح آن DDR میشود، در کشوریکه تانکیست هایش ترکاری فروشی میکنند، در کشوری که پیلوت هایش در بگو مگو ها و مباحثات شورا و یا تجارت مصروف اند، در کشوری که تحصیل یافته های ارکان حربش در گوشه های انزوا نشسته و یا در کار های فرعی مصروف اند چنین اتفاقات اجتناب نا پذیر اند.
عدۀ از کارشناسان این سوالات را مطرح مینمایند:
1- چگونه آن موتر های زره که در شاهراه کابل-کندهار نا پدید شدند از دروازه های شهر تاچند قدمی ارگ رسیدند؟ آنها سوزن نبودند که از نظر پنهان شوند.
2- چگونه و با کدام وسایل مخالفان قدرت چنین مانور ها را با وجود اینهمه نیرو دارند؟
3- به کدام اساس ، در حالیکه نیروی طرف مقابل تا دروازه ارگ قدرت مانور دارد پیشنهاد پیوستن به نظام به آنها صورت میگیرد؟
از مجموع این همه سوالات یک نتیجه به دست می آید که هیچ چیز با ضد خود به هدف نمیرسد و از مجموع اتحاد اضداد در سطح ملی و بین المللی پیامدی غیر از این متصور نیست.
حادثه اخیر نشان داد که دولت باید در ارزیابی نیروها واوضاع تجدید نظر کند وبا پوتانسیل واقعی وارد صحنه شود مردم میگویند: صلح گدایی نمیشود!
نظرات
ارسال یک نظر