نوشته: محمد داود سیاووش
در حالیکه در آستانه مراسم تحلیف و مقارن ملاقات با رابرت گیتس دولت اظهار داشت که افغانستان تا 15 سال توان قبول مسوولیت تأمین امنیت کشور را خواهد داشت، در کنفرانس مونشن از قبول مسوولیت طی پنجسال آینده صحبت شد که باعث تعجب مردم گردید، از جانب دیگر در حالیکه وزیر دفاع چند روز قبل خدمت اجباری زیر بیرق را در شرایط موجود غیر عملی پنداشت در مونشن مسأله خدمت سربازی اجباری مطرح شد، به همینسان در حالیکه مردم به نتایج ملاقات عربستان سعودی و کنفرانس لندن می اندیشند و هنوز آنرا ندیده اند نیرو های بین المللی از امکان عملیات بزرگ در هلمند طوری خبر میدهند که باید مردم و طالبان قبل از عملیات آنجا را ترک کنند. این اخبار سوالات زیادی را میان مردم ایجاد نموده بسیاری ها میپرسند چگونه 15 سال به 5 سال تقلیل یافت و چگونه 10 سال حذف شد، عدۀ دیگر سوال میکنند اگر عملیات در هلمند به منظور سرکوب و نابودی دشمنان میبود این همه سر و صدای قبل از عملیات بخاطر چه بود؟ وقتی مخالفان از آمادگی های قبل از عملیات آگاه میشوند طبعاً منطقه را ترک میکنند بنابران نباید آنرا عملیات نظامی نامید. اخطار به تخلیه محل توسط طالبان به این معناست که آنان بار دیگر حمله خواهند کرد و آن محل را دچار تشنج خواهند ساخت.
بعضی کارشناسان این نگرانی را مطرح میسازند، در حالیکه حتی برای شرایط عادی زندگی تدارک لوژستیکی صد نفر در یک محفل عروسی حد اقل یک هفته وقت به کار دارد، ادعای جلب و احضار سنین 18 تا 40 سال از سال 1371 به اینسو چگونه و با چه امکانات عملی خواهد شد؟ ما که حد اقل به اردوی هفتاد هزار نفری هنوز اکمالات نداریم برای آن لشکر بزرگی که به سربازی جلب میشوند اعاشه، اباته، تشکیلات، سلاح، مهمات، تربیت گاه ها، طیارات، تانک ها، تعمیرات و مهمتر از همه کدر های با تجربه که قول اردو ها، فرقه ها و قطعات زمینی و هوایی را سوق ، اداره و رهبری کنند چگونه در این مدت کم تدارک خواهد شد؟
مهمتر از همه اینکه آیا درحال حاضر امکان جلب و احضار اجباری در محلات وجود دارد؟ و آیا با این صدا مانند دورۀ قبل از مجاهدین همۀ جوانان از مراکز دولتی به محلات دیگر فرار نخواهند کرد؟ در حالیکه تانکیست ها و پیلوت ها به کار های شاقه پیدا نمودن روزی مصروف اند و صفوف دارای تجربه جنگی مجاهدین به نام DDR از صف نیروهای مسلح خارج شده اند جلب جوانان بی تجربه یی که حتی مهارت گرفتن سلاح را ندارند و اصلاً با شرایط جنگ آشنا نیستند چقدر میتواند درشرایط دشوار موحود مفید باشد؟
عده یی به این باور اند که ای کاش رییس جمهور چند مشاور مسلکی و دلسوز در کنارش میداشت که قبل از طرح چنین مسایل با آنان مشورت نموده بعداً آنرا در سطح ملی و بین المللی مطرح میکرد، در زمینه تشکیل قول اردو ها و فرقه ها مراجعه به مشوره ملای مسجد و موسفید قوم شاید از نظر مسلکی مفید نباشد، افغانستان در شرایطی قرار دارد که متأسفانه بسیاری شعار ها طوری مطرح میشوند که جامه عمل نمی پوشند و به شکل نوشتن به روی یخ و گذاشتن به آفتاب مطرح میشوند.
معلوم نیست مشاورین نظامی و سیاسی رییس جمهور مصروف چه مسایلی هستند؟ و نیروهای ائتلاف ماشین جنگی مخالفان را با تبلیغات میشکنند یا با زور سلاح؟!
در حالیکه در آستانه مراسم تحلیف و مقارن ملاقات با رابرت گیتس دولت اظهار داشت که افغانستان تا 15 سال توان قبول مسوولیت تأمین امنیت کشور را خواهد داشت، در کنفرانس مونشن از قبول مسوولیت طی پنجسال آینده صحبت شد که باعث تعجب مردم گردید، از جانب دیگر در حالیکه وزیر دفاع چند روز قبل خدمت اجباری زیر بیرق را در شرایط موجود غیر عملی پنداشت در مونشن مسأله خدمت سربازی اجباری مطرح شد، به همینسان در حالیکه مردم به نتایج ملاقات عربستان سعودی و کنفرانس لندن می اندیشند و هنوز آنرا ندیده اند نیرو های بین المللی از امکان عملیات بزرگ در هلمند طوری خبر میدهند که باید مردم و طالبان قبل از عملیات آنجا را ترک کنند. این اخبار سوالات زیادی را میان مردم ایجاد نموده بسیاری ها میپرسند چگونه 15 سال به 5 سال تقلیل یافت و چگونه 10 سال حذف شد، عدۀ دیگر سوال میکنند اگر عملیات در هلمند به منظور سرکوب و نابودی دشمنان میبود این همه سر و صدای قبل از عملیات بخاطر چه بود؟ وقتی مخالفان از آمادگی های قبل از عملیات آگاه میشوند طبعاً منطقه را ترک میکنند بنابران نباید آنرا عملیات نظامی نامید. اخطار به تخلیه محل توسط طالبان به این معناست که آنان بار دیگر حمله خواهند کرد و آن محل را دچار تشنج خواهند ساخت.
بعضی کارشناسان این نگرانی را مطرح میسازند، در حالیکه حتی برای شرایط عادی زندگی تدارک لوژستیکی صد نفر در یک محفل عروسی حد اقل یک هفته وقت به کار دارد، ادعای جلب و احضار سنین 18 تا 40 سال از سال 1371 به اینسو چگونه و با چه امکانات عملی خواهد شد؟ ما که حد اقل به اردوی هفتاد هزار نفری هنوز اکمالات نداریم برای آن لشکر بزرگی که به سربازی جلب میشوند اعاشه، اباته، تشکیلات، سلاح، مهمات، تربیت گاه ها، طیارات، تانک ها، تعمیرات و مهمتر از همه کدر های با تجربه که قول اردو ها، فرقه ها و قطعات زمینی و هوایی را سوق ، اداره و رهبری کنند چگونه در این مدت کم تدارک خواهد شد؟
مهمتر از همه اینکه آیا درحال حاضر امکان جلب و احضار اجباری در محلات وجود دارد؟ و آیا با این صدا مانند دورۀ قبل از مجاهدین همۀ جوانان از مراکز دولتی به محلات دیگر فرار نخواهند کرد؟ در حالیکه تانکیست ها و پیلوت ها به کار های شاقه پیدا نمودن روزی مصروف اند و صفوف دارای تجربه جنگی مجاهدین به نام DDR از صف نیروهای مسلح خارج شده اند جلب جوانان بی تجربه یی که حتی مهارت گرفتن سلاح را ندارند و اصلاً با شرایط جنگ آشنا نیستند چقدر میتواند درشرایط دشوار موحود مفید باشد؟
عده یی به این باور اند که ای کاش رییس جمهور چند مشاور مسلکی و دلسوز در کنارش میداشت که قبل از طرح چنین مسایل با آنان مشورت نموده بعداً آنرا در سطح ملی و بین المللی مطرح میکرد، در زمینه تشکیل قول اردو ها و فرقه ها مراجعه به مشوره ملای مسجد و موسفید قوم شاید از نظر مسلکی مفید نباشد، افغانستان در شرایطی قرار دارد که متأسفانه بسیاری شعار ها طوری مطرح میشوند که جامه عمل نمی پوشند و به شکل نوشتن به روی یخ و گذاشتن به آفتاب مطرح میشوند.
معلوم نیست مشاورین نظامی و سیاسی رییس جمهور مصروف چه مسایلی هستند؟ و نیروهای ائتلاف ماشین جنگی مخالفان را با تبلیغات میشکنند یا با زور سلاح؟!
نظرات
ارسال یک نظر