نوشته : محمدداودسیاووش
در پایتخت های جهان اکثراً مناطق دیپلومات ها، ارگانهای دولتی، مغازه ها، دفاتر رسانه ها و مطابع، محلات رهایشی مردم، فابریکات، مناطق سبز و غیره طوری در نقشه شهر پلان گذاری و مشخص میشوند که از یکطرف به زیبایی شهر با آن افزوده میشود و از طرفی از آشفته گی و مشکلات امنیتی و غیره جلوگیری میشود. در شهر هایی که مطابق نقشه اعمارشوند برای هر منطقه یک نقشه تیپیک و معیاری وجود دارد که ساختمان های آن از سایر مناطق شهر متفاوت میباشد. شهر کابل زمانی گنبد کوتوالی، چارچته، کوچه خرابات، کاه فروشی، کتابفروشی، هندو گذر و غیره ساختمان های منحصر به فرد خود را داشت که هر محل را از سایر مناطق متمایز میساخت.
قصر دارالامان، تمدید خط آهن تا دهمزنگ و پل آرتل بخشی از پلان هایی بود که در دوره امانی مطابق یک نقشه اعمار شدند، این ساختمان ها هر یک نمایانگر هویت دوره های خاص تاریخ افغانستان میباشند. حتی در ماستر پلان سالهای اخیر در شهر کابل وقتی نمره زمین به اختیار کسی گذاشته میشد ،نقشه معیاری را نیز همزمان شاروالی به وی تسلیم مینمود تا مطابق آن تعمیرش را اعمار کند، اما متأسفانه بنابر مشکلات اقتصادی مردم اکثراً این نقشه ها را تطبیق نکرده هر کس به توان خویش سرپناهی در نقشه معینه اعمار مینمود که نقشه اصلی ماستر پلان را سیمای این سرپناه های خلاف نقشه گم کرد، پس از سقوط حکومت نجیب اکثر مناطق سبز روی نقشه که هنوز در آن پارکها ساخته نشده بود و زمینهای دولتی و دامنه های کوه ها توسط زورمندان غصب شد ولی از اینکه توان ساختمان اساسی را نداشتند هر کس به توان اقتصادی کم خود به شکل ابتدایی در آن سرپناهی ایجاد نمود که شهر را بطور عموم سیمای فقیر نشین داد، پس از سقوط طالبان زورمندان که در این حال ثروتمندان هم شده بودند به اعمار بلند منزل ها و قصر ها در میان محلات فقیر نشین پرداختند که با این حال کاخ نشینان و کوخ نشینان به هم آمیختند. موجودیت یک قصر زیبا در میان خانه های ویرانه و سرپناه های گلین اکنون نه تنها زیبایی ندارد بلکه باعث تحریک احساسات مردمی که اقتصاد پایین دارند نیز میشود، در حال حاضر دولت باید چند مسأله را مطالعه نماید:
1- کمک های جامعه جهانی را در اعمار منازل مسکونی مطابق نقشه اصلی در نواحی 22گانه جلب کند و به مردم قرضه داده شود که نقشه اصلی را تطبیق نمایند.
2- به نقایص نقشه های مناطقی چون حصه دوم خیرخانه و سمت شرق مسجد حضرت علی توجه شود که در میان نمرات فاصلۀ یک متر بخاطر کشیدن سوراخ مبرز و مستراح ها گذاشته شده که اکنون نه امکان پاک کردن آن وجود دارد و نه صرف نظر کردن از آن و بوی آن منطقه را اذیت میکند.
3- در شهر کابل محلات دیپلومات ها، سفارتخانه ها، وزارتخانه ها، مطابع و دفاتر رسانه ها، مغازه های درجه اول، دوم و سوم، هوتل های چند ستاره، کتابفروشی ها، طلا فروشی ها و حتی ترکاری فروشی ها مشخص شود و در بناهای بزرگ و تعمیرات آبرومند که با شرایط دسترسی به ترانسپورت شهری و خدمات مدنی وعصری مجهز باشند ایجاد گردد.
4- مناطق اصلی شهر چون چارچته، گنبد کوتوالی، جاده میوند، مناطق اطراف دریای کابل در منطقه شاه دو شمشیره، کوچه خرابات، شوربازار، دروازه لاهوری، کوچه علی رضا خان و غیره به شکل اصلی و با استفاده از عکس های کابل قدیم اعمار شده دست نخورده گذاشته شوند.
5- در چهار دروازه شهرکابل، شهر های بزرگ و معیاری در استقامت های دشت چمتله، دشت سرک نو بگرام، تنگی سروبی، دشت سقاوه لوگر، ودر استقامت میدان وردک اعمار گردد و در آنها آخرین امکانات و معیار های شهر نشینی امروزی مد نظر گرفته شود تا نفوس از مرکز شهر به اطراف آن علاقه بگیرند.
6- در ساحات مکرویان ها که زمانی یکی از قشنگ ترین محلات رهایشی شهر کابل بود کار بازسازی آغاز گردد و با استفاده از پولی که به نام حفظ و مراقبت مکرویان ها از باشندگان بلاک ها گرفته میشود، چراغ ها، نل های آب، بام ها، پارک ها، پیاده رو ها، میدان های سپورتی، میدان های مجهز با وسایل بازی اطفال و غیره احیا شوند و اصلاً حکومت جواب بدهد که پول حفظ و مراقبت را در حالیکه مکرویان ها به ویرانه تبدیل شده به چه خاطر از مردم اخذ میکند.
7- برای رسیدگی واقعی به شهر کابل شهرداری انتخابی شود و به مردم موقع داده شود که رؤسای نواحی شان را در نواحی 22 گانه و بالاخره شهردار شان را در مجموع خودشان انتخاب کنند و از آن حساب بگیرند.
در پایتخت های جهان اکثراً مناطق دیپلومات ها، ارگانهای دولتی، مغازه ها، دفاتر رسانه ها و مطابع، محلات رهایشی مردم، فابریکات، مناطق سبز و غیره طوری در نقشه شهر پلان گذاری و مشخص میشوند که از یکطرف به زیبایی شهر با آن افزوده میشود و از طرفی از آشفته گی و مشکلات امنیتی و غیره جلوگیری میشود. در شهر هایی که مطابق نقشه اعمارشوند برای هر منطقه یک نقشه تیپیک و معیاری وجود دارد که ساختمان های آن از سایر مناطق شهر متفاوت میباشد. شهر کابل زمانی گنبد کوتوالی، چارچته، کوچه خرابات، کاه فروشی، کتابفروشی، هندو گذر و غیره ساختمان های منحصر به فرد خود را داشت که هر محل را از سایر مناطق متمایز میساخت.
قصر دارالامان، تمدید خط آهن تا دهمزنگ و پل آرتل بخشی از پلان هایی بود که در دوره امانی مطابق یک نقشه اعمار شدند، این ساختمان ها هر یک نمایانگر هویت دوره های خاص تاریخ افغانستان میباشند. حتی در ماستر پلان سالهای اخیر در شهر کابل وقتی نمره زمین به اختیار کسی گذاشته میشد ،نقشه معیاری را نیز همزمان شاروالی به وی تسلیم مینمود تا مطابق آن تعمیرش را اعمار کند، اما متأسفانه بنابر مشکلات اقتصادی مردم اکثراً این نقشه ها را تطبیق نکرده هر کس به توان خویش سرپناهی در نقشه معینه اعمار مینمود که نقشه اصلی ماستر پلان را سیمای این سرپناه های خلاف نقشه گم کرد، پس از سقوط حکومت نجیب اکثر مناطق سبز روی نقشه که هنوز در آن پارکها ساخته نشده بود و زمینهای دولتی و دامنه های کوه ها توسط زورمندان غصب شد ولی از اینکه توان ساختمان اساسی را نداشتند هر کس به توان اقتصادی کم خود به شکل ابتدایی در آن سرپناهی ایجاد نمود که شهر را بطور عموم سیمای فقیر نشین داد، پس از سقوط طالبان زورمندان که در این حال ثروتمندان هم شده بودند به اعمار بلند منزل ها و قصر ها در میان محلات فقیر نشین پرداختند که با این حال کاخ نشینان و کوخ نشینان به هم آمیختند. موجودیت یک قصر زیبا در میان خانه های ویرانه و سرپناه های گلین اکنون نه تنها زیبایی ندارد بلکه باعث تحریک احساسات مردمی که اقتصاد پایین دارند نیز میشود، در حال حاضر دولت باید چند مسأله را مطالعه نماید:
1- کمک های جامعه جهانی را در اعمار منازل مسکونی مطابق نقشه اصلی در نواحی 22گانه جلب کند و به مردم قرضه داده شود که نقشه اصلی را تطبیق نمایند.
2- به نقایص نقشه های مناطقی چون حصه دوم خیرخانه و سمت شرق مسجد حضرت علی توجه شود که در میان نمرات فاصلۀ یک متر بخاطر کشیدن سوراخ مبرز و مستراح ها گذاشته شده که اکنون نه امکان پاک کردن آن وجود دارد و نه صرف نظر کردن از آن و بوی آن منطقه را اذیت میکند.
3- در شهر کابل محلات دیپلومات ها، سفارتخانه ها، وزارتخانه ها، مطابع و دفاتر رسانه ها، مغازه های درجه اول، دوم و سوم، هوتل های چند ستاره، کتابفروشی ها، طلا فروشی ها و حتی ترکاری فروشی ها مشخص شود و در بناهای بزرگ و تعمیرات آبرومند که با شرایط دسترسی به ترانسپورت شهری و خدمات مدنی وعصری مجهز باشند ایجاد گردد.
4- مناطق اصلی شهر چون چارچته، گنبد کوتوالی، جاده میوند، مناطق اطراف دریای کابل در منطقه شاه دو شمشیره، کوچه خرابات، شوربازار، دروازه لاهوری، کوچه علی رضا خان و غیره به شکل اصلی و با استفاده از عکس های کابل قدیم اعمار شده دست نخورده گذاشته شوند.
5- در چهار دروازه شهرکابل، شهر های بزرگ و معیاری در استقامت های دشت چمتله، دشت سرک نو بگرام، تنگی سروبی، دشت سقاوه لوگر، ودر استقامت میدان وردک اعمار گردد و در آنها آخرین امکانات و معیار های شهر نشینی امروزی مد نظر گرفته شود تا نفوس از مرکز شهر به اطراف آن علاقه بگیرند.
6- در ساحات مکرویان ها که زمانی یکی از قشنگ ترین محلات رهایشی شهر کابل بود کار بازسازی آغاز گردد و با استفاده از پولی که به نام حفظ و مراقبت مکرویان ها از باشندگان بلاک ها گرفته میشود، چراغ ها، نل های آب، بام ها، پارک ها، پیاده رو ها، میدان های سپورتی، میدان های مجهز با وسایل بازی اطفال و غیره احیا شوند و اصلاً حکومت جواب بدهد که پول حفظ و مراقبت را در حالیکه مکرویان ها به ویرانه تبدیل شده به چه خاطر از مردم اخذ میکند.
7- برای رسیدگی واقعی به شهر کابل شهرداری انتخابی شود و به مردم موقع داده شود که رؤسای نواحی شان را در نواحی 22 گانه و بالاخره شهردار شان را در مجموع خودشان انتخاب کنند و از آن حساب بگیرند.
نظرات
ارسال یک نظر