نوشته: محمد داود سیاووش
درحالت فوق العاده دردناک کنونی، مانند ازدحام بازار پل خشتی، در جامعه جهانی نیز عده یی از افغانها مصروف کلاه برداری و کیسه بری اند، این کلاه برداران با شناخت هایی که با موسسات و خارجی ها دارند دزدانه به دنبال افکار جدید میگردند. چون خود شان سترون بوده از خود فکر و ابتکاری ندارند، بنابران در تلاش اند افکار جدید دیگران را در عرصه های محیط زیست، صحت، تعلیم و تربیه، رسانه ها، اقتصادی، اجتماعی و غیره بدزدند و پروپوزل هایی از نام افرادیکه چنین توانایی ها را دارند تهیه نموده به موسسات بسپارند. موسسات بین المللی نیز از اینکه به غیر از چنین چینل ها و کانال ها کس دیگری را نمی شناسند و یا نمیخواهند بشناسند آن پروپوزل ها را منظور میکنند. در نتیجه بخشی از پول را پروپوزل دهنده تصاحب میکند، بخشی به مصارف نیم بند و غیر مؤثر در آن پروژه اختصاص می یابد و بخشی باز هم تحت عنوان مصارف اداری به مصرف میرسد که در نتیجه پروژه ها با شرایط (آفتابه خرچ لحیم) طوری عملی میشوند که هیچ اثر گذاری از آنها در جامعه مشاهده نمیشود و فقط اقدامات آنها به روی کاغذ میماند.
ضرورت است تا اولاً پروژه دهندگان شناسایی شوند، ثانیاً دست کمیشن کاران از پروژه قطع شود و در مرحله ثالث نتایج عملی این پروژه ها باید مورد ارزیابی قرار گیرد. باید سلسله این پول های جهانی که به نام افغانستان طی 9 سال مصرف شده از صف پروژه دهندگان تا تطبیق کنندگان مورد ارزیابی قرار گیرد. موسساتی که میلیون ها دالر را به نام های مختلف به مصرف رسانیده و اکنون هیچ گونه نتایج عملی ندارند باید پاسخ دهند. شاهدان عینی میگویند در پروژه های همبستگی ملی گاهی پول به نام یک پروژه حواله میشود ولی در بخش دیگر مصرف میشود و اسناد به نام اولی و بطور جعلی تهیه میگردد و این رهنمایی را نیز به گفته شاهدان عینی پروژه دهندگان به مردم محل مینمایند.
اگر هژده میلیارد دالری که اخیراً در بازسازی افغانستان مصرف آن افشا شد به بیست و پنج میلیون مردم افغانستان نقداً پرداخته میشد شاید مردم اکنون راه پیدا کردن یک لقمه روزی حلال را با استفاده از آن پیدا میکردند در حالیکه اکنون این پول ها در شهری به مصرف رسیده که تصاویر آن را در ذیل میبینید که یکی در چه شرایط دشواری در زیر خیمه و دیگری در چه عیش و نوش در بلند منزلی زندگی میکند، سوء استفاده از پول های کمک به این خیمه نشینان را میتوان جنایت قرن نامید.
درحالت فوق العاده دردناک کنونی، مانند ازدحام بازار پل خشتی، در جامعه جهانی نیز عده یی از افغانها مصروف کلاه برداری و کیسه بری اند، این کلاه برداران با شناخت هایی که با موسسات و خارجی ها دارند دزدانه به دنبال افکار جدید میگردند. چون خود شان سترون بوده از خود فکر و ابتکاری ندارند، بنابران در تلاش اند افکار جدید دیگران را در عرصه های محیط زیست، صحت، تعلیم و تربیه، رسانه ها، اقتصادی، اجتماعی و غیره بدزدند و پروپوزل هایی از نام افرادیکه چنین توانایی ها را دارند تهیه نموده به موسسات بسپارند. موسسات بین المللی نیز از اینکه به غیر از چنین چینل ها و کانال ها کس دیگری را نمی شناسند و یا نمیخواهند بشناسند آن پروپوزل ها را منظور میکنند. در نتیجه بخشی از پول را پروپوزل دهنده تصاحب میکند، بخشی به مصارف نیم بند و غیر مؤثر در آن پروژه اختصاص می یابد و بخشی باز هم تحت عنوان مصارف اداری به مصرف میرسد که در نتیجه پروژه ها با شرایط (آفتابه خرچ لحیم) طوری عملی میشوند که هیچ اثر گذاری از آنها در جامعه مشاهده نمیشود و فقط اقدامات آنها به روی کاغذ میماند.
ضرورت است تا اولاً پروژه دهندگان شناسایی شوند، ثانیاً دست کمیشن کاران از پروژه قطع شود و در مرحله ثالث نتایج عملی این پروژه ها باید مورد ارزیابی قرار گیرد. باید سلسله این پول های جهانی که به نام افغانستان طی 9 سال مصرف شده از صف پروژه دهندگان تا تطبیق کنندگان مورد ارزیابی قرار گیرد. موسساتی که میلیون ها دالر را به نام های مختلف به مصرف رسانیده و اکنون هیچ گونه نتایج عملی ندارند باید پاسخ دهند. شاهدان عینی میگویند در پروژه های همبستگی ملی گاهی پول به نام یک پروژه حواله میشود ولی در بخش دیگر مصرف میشود و اسناد به نام اولی و بطور جعلی تهیه میگردد و این رهنمایی را نیز به گفته شاهدان عینی پروژه دهندگان به مردم محل مینمایند.
اگر هژده میلیارد دالری که اخیراً در بازسازی افغانستان مصرف آن افشا شد به بیست و پنج میلیون مردم افغانستان نقداً پرداخته میشد شاید مردم اکنون راه پیدا کردن یک لقمه روزی حلال را با استفاده از آن پیدا میکردند در حالیکه اکنون این پول ها در شهری به مصرف رسیده که تصاویر آن را در ذیل میبینید که یکی در چه شرایط دشواری در زیر خیمه و دیگری در چه عیش و نوش در بلند منزلی زندگی میکند، سوء استفاده از پول های کمک به این خیمه نشینان را میتوان جنایت قرن نامید.
نظرات
ارسال یک نظر