نوشته: محمد داود سیاووش
خود سوزی یک تونسی، جرقه در انبار احساسات مردم و آتشی در ذخایر طغیان هزاران عرب به خواب رفته زد و با سر نگونی بن علی و حسنی مبارک زبانه های این طغیان سراسر شبه قاره عرب را گرفت، قذافی پس از چهل سال حکمرانی یک تنه بر لیبیای خاموش در بنغازی شاهد آتش سوزی دستگاه رادیوی محلی توسط مردم بود ، خیابان های الجزایر پس از سالها سکوت شور و عصیان دوره «بن بلا» را از سر گرفت و مردم به عبدالعزیز و اضطرار برقرار کنندگان اخطار دادند. علی عبدالله صالح از هیبت عصیان مردم در یمن به لرزه آمد و زین العابدین بن علی در اندوه از دست دادن قدرت جان سپرد. حسنی مبارک به دلیل آنکه در هژده روز تظاهرات مصر به عوض دوای معده غصه خورده بود در بستر بیماری افتاد ، ملک های عرب سعودی دست زیر الاشه میزبان حکمرانان فرار و برکنار شده جهان عرب بوده به سرنوشت خود می اندیشند. در اردن مردم از تسلط بانوی اول در حیات سیاسی به غضب آمده به جاده ها ریختند. حاکم بحرین با مرمی های رابری مردم را ترساند اما در خیابان های بحرین موج اعتراضات مردم فرو ننشست. کابینه فلسطینی ها به طور دسته جمعی استعفا داد و سیاستمداران اسرائیلی از اینکه چه کسی بر مسند قدرت مصر تکیه خواهد زد انگشت حیرت و تشویش به دندان گرفته خواهان نقشی در حیات شرق میانه آینده هستند. عراق که در آتش جنگ بوش پخته شده اینبار در طغیان دنیای عرب صدایش را در شکل مارش های خیابانی بلند کرد و شیخ های عشرت طلب خلیج از ترس سر نوشت خود و آینده سرمایه های شان به وحشت افتاده اند.
وضعیت عصیان و طغیان اعراب در شرق میانه و شاخ افریقا نشان میدهد که دوره حکومت های استبدادی، اضطراری، معامله گر و دروغگو در سراسر جهان به پایان رسیده دنیا آبستن یک تغییر بزرگ میباشد و مصر که در محراق معادلات استراتیژیک یک قرن اخیر اعراب قرار داشت اینک پایش در منجلاب بحران سیاسی طوری فرو رفته که حتی شیخ الاازهر هم نمیتواند طغیان مطالبات فاز دوم پس از حسنی مبارک را در میان مردم مهار کند و اخوان المسلمین حاضر شده حتی با تغییر نام و بدون مطالبه قدرت میتامورفوز سیاسی کند.
قدر مسلم آنست که در شرایط نوین جهانی ملت ها، مردمان و انسانهای کره زمین نمیخواهند مانند گله هایی زندگی کنند که چوپانی های عوامفریب بر آنها تسلط داشته باشد ، مردم میخواهند از لوح مقدرات تاریخی و سیاسی شان نام زورگویان، معامله گران، مستبدین، قلدران، اوباشان، بدماشان و باندیستان را پاک کنند.
مصرف رهبران کنونی شرق میانه ، منطقه وآسیای میانه به پایان رسیده و این رهبران اکسپایر شده باید جای شان را به نیرو های سیاسی جوان بدهند. در ایران مهدی کروبی و میر حسین موسوی میخواهند مهر سکوت را از لبان مردم دور کنند مردم را از شر زمامدارانی که با دنیا قصد جنگ دارند خلاص کنند. ترکیه با یک دست بیرق سیکولار و با دست دیگر بیرق پان اسلامیزم را به اهتزاز آورده میخواهد وارد صحنه سیاست جهان عرب گرددو رهبران مذهبی بر سر اقتدار ایران تلاش دارند از دروازه اختلافات شیعه و سنی جای پایی در کشور هایی چون بحرین پیدا کنند. اما آنچه قابل یاد آوریست اینکه زمان تغییر نموده و مردم با سیاست های جدید میخواهند جهان آراسته شود.
برای بسیاری افغان های ناظر بر تحولات شرق میانه این سوال مطرح است در حالیکه تفکیک قوای ثلاثه در کشور جایش را به تسلط قوای اجرائیه بر قوای مقننه وقضایی در کشور میسپارد، قلب سیاست خارجی کشور با رویارویی رهبری با جهان از تپش افتاده و این سیاست تا آن حد کشور ضعیف ساخته که دست به شانه ممالکی چون کروشیا میگذارد. در این حال اگر مردم بخواهند این طلسم را شکسته با کابوس ها و صحنه های هیپنوتیزم خدا حافظی کنند در فردا چه واقع خواهد شد؟
آنچه قابل درک است اینکه دیگر نمیتوان در برابر ارادۀ ملت ها و مردمان با زور، معامله و دیماگوژی ایستاد. پاکستان تا دندان مسلح آبستن یک تغییر بزرگ است، تغییری که انفجارش شاید به مراتب خطرناک تر از مصر برای دولتمردان منطقه باشد و آسیای میانه با رهبران قدیم در دنیای جدید با فقر دست و پنجه نرم میکند و سیاستمدارانش بالای معادن طلا، آهن و تیل نشسته ملت های شان را به سوء تغذی و گرسنگی دچار کرده اند که دردراز مدت بایدشاهد تحولات بزرگی باشیم
خود سوزی یک تونسی، جرقه در انبار احساسات مردم و آتشی در ذخایر طغیان هزاران عرب به خواب رفته زد و با سر نگونی بن علی و حسنی مبارک زبانه های این طغیان سراسر شبه قاره عرب را گرفت، قذافی پس از چهل سال حکمرانی یک تنه بر لیبیای خاموش در بنغازی شاهد آتش سوزی دستگاه رادیوی محلی توسط مردم بود ، خیابان های الجزایر پس از سالها سکوت شور و عصیان دوره «بن بلا» را از سر گرفت و مردم به عبدالعزیز و اضطرار برقرار کنندگان اخطار دادند. علی عبدالله صالح از هیبت عصیان مردم در یمن به لرزه آمد و زین العابدین بن علی در اندوه از دست دادن قدرت جان سپرد. حسنی مبارک به دلیل آنکه در هژده روز تظاهرات مصر به عوض دوای معده غصه خورده بود در بستر بیماری افتاد ، ملک های عرب سعودی دست زیر الاشه میزبان حکمرانان فرار و برکنار شده جهان عرب بوده به سرنوشت خود می اندیشند. در اردن مردم از تسلط بانوی اول در حیات سیاسی به غضب آمده به جاده ها ریختند. حاکم بحرین با مرمی های رابری مردم را ترساند اما در خیابان های بحرین موج اعتراضات مردم فرو ننشست. کابینه فلسطینی ها به طور دسته جمعی استعفا داد و سیاستمداران اسرائیلی از اینکه چه کسی بر مسند قدرت مصر تکیه خواهد زد انگشت حیرت و تشویش به دندان گرفته خواهان نقشی در حیات شرق میانه آینده هستند. عراق که در آتش جنگ بوش پخته شده اینبار در طغیان دنیای عرب صدایش را در شکل مارش های خیابانی بلند کرد و شیخ های عشرت طلب خلیج از ترس سر نوشت خود و آینده سرمایه های شان به وحشت افتاده اند.
وضعیت عصیان و طغیان اعراب در شرق میانه و شاخ افریقا نشان میدهد که دوره حکومت های استبدادی، اضطراری، معامله گر و دروغگو در سراسر جهان به پایان رسیده دنیا آبستن یک تغییر بزرگ میباشد و مصر که در محراق معادلات استراتیژیک یک قرن اخیر اعراب قرار داشت اینک پایش در منجلاب بحران سیاسی طوری فرو رفته که حتی شیخ الاازهر هم نمیتواند طغیان مطالبات فاز دوم پس از حسنی مبارک را در میان مردم مهار کند و اخوان المسلمین حاضر شده حتی با تغییر نام و بدون مطالبه قدرت میتامورفوز سیاسی کند.
قدر مسلم آنست که در شرایط نوین جهانی ملت ها، مردمان و انسانهای کره زمین نمیخواهند مانند گله هایی زندگی کنند که چوپانی های عوامفریب بر آنها تسلط داشته باشد ، مردم میخواهند از لوح مقدرات تاریخی و سیاسی شان نام زورگویان، معامله گران، مستبدین، قلدران، اوباشان، بدماشان و باندیستان را پاک کنند.
مصرف رهبران کنونی شرق میانه ، منطقه وآسیای میانه به پایان رسیده و این رهبران اکسپایر شده باید جای شان را به نیرو های سیاسی جوان بدهند. در ایران مهدی کروبی و میر حسین موسوی میخواهند مهر سکوت را از لبان مردم دور کنند مردم را از شر زمامدارانی که با دنیا قصد جنگ دارند خلاص کنند. ترکیه با یک دست بیرق سیکولار و با دست دیگر بیرق پان اسلامیزم را به اهتزاز آورده میخواهد وارد صحنه سیاست جهان عرب گرددو رهبران مذهبی بر سر اقتدار ایران تلاش دارند از دروازه اختلافات شیعه و سنی جای پایی در کشور هایی چون بحرین پیدا کنند. اما آنچه قابل یاد آوریست اینکه زمان تغییر نموده و مردم با سیاست های جدید میخواهند جهان آراسته شود.
برای بسیاری افغان های ناظر بر تحولات شرق میانه این سوال مطرح است در حالیکه تفکیک قوای ثلاثه در کشور جایش را به تسلط قوای اجرائیه بر قوای مقننه وقضایی در کشور میسپارد، قلب سیاست خارجی کشور با رویارویی رهبری با جهان از تپش افتاده و این سیاست تا آن حد کشور ضعیف ساخته که دست به شانه ممالکی چون کروشیا میگذارد. در این حال اگر مردم بخواهند این طلسم را شکسته با کابوس ها و صحنه های هیپنوتیزم خدا حافظی کنند در فردا چه واقع خواهد شد؟
آنچه قابل درک است اینکه دیگر نمیتوان در برابر ارادۀ ملت ها و مردمان با زور، معامله و دیماگوژی ایستاد. پاکستان تا دندان مسلح آبستن یک تغییر بزرگ است، تغییری که انفجارش شاید به مراتب خطرناک تر از مصر برای دولتمردان منطقه باشد و آسیای میانه با رهبران قدیم در دنیای جدید با فقر دست و پنجه نرم میکند و سیاستمدارانش بالای معادن طلا، آهن و تیل نشسته ملت های شان را به سوء تغذی و گرسنگی دچار کرده اند که دردراز مدت بایدشاهد تحولات بزرگی باشیم
نظرات
ارسال یک نظر