رد شدن به محتوای اصلی

شکوه های من

جستجوی این وبلاگ

به یاد استاد رهی معیری

در آبان ۱۳, ۱۳۹۰

دریافت پیوند
Facebook
Twitter
Pinterest
ایمیل
سایر برنامه‌ها

دریافت پیوند
Facebook
Twitter
Pinterest
ایمیل
سایر برنامه‌ها

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های پرطرفدار

درس هایی از پنج گنج فارسی

گردآورنده: داود سیاووش در مدح کرم کرم نامدار جهانت کند کرم کامگار امانت کند کرم مایه شادمانی بود کرم حاصل زندگانی بود در صفت سخاوت به لطف سخاوت جهانگیر باش در اقلیم لطف و سخا میر باش سخاوت بود کار صاحبدلان سخاوت بود پیشۀ مقبلان در بدی بخل بخیل ار بود زاهدی بحر و بر بهشتی نباشد به حکم خبر بخیل هر چه باشد توانگر به مال به خواری چو مفلس خورد گوشمال در صفت تواضع تواضع کند هوشمند گزین نهد شاخ پر میوه سر بر زمین تواضع کلید در جنت است سر افرازی و جاه را زینت است تواضع ز گردن فرازان نکوست گدا گر تواضع کند خوی اوست در مذمت تکبر تکبر عزازیل را خوار کرد به زندان لعنت گرفتار کرد کسی را که خصلت تکبر بود سرش پر غرور از تصور بود در فضیلت علم چو شمع از پی علم باید گداخت که بی علم نتوان خدا را شناخت میاموز جز علم گر عاقلی که بی علم بودن بود غافلی در امتناع از صحبت جاهلان ز جاهل نیاید جز افعال بد وزو نشنود کس جز اقوال بد سر جاهلان بر سر دار به که جاهل به خواری گرفتار به در صفت عدل جهان را به انصاف آباد دار دل اهل انصاف را شاد دار جهان را به از عدل معمار نیست که بالاتر از معدلت کار نیست در مذمت ظلم ستمکش

برف پاک نازنین خوش رسیدی بر زمین

در گرامیداشت از مقدم دومین دانه های برف در کابل

کی فراموش شود، کابل ویرانک ما

کی فراموش شود، کابل ویرانک ما جــــاده وشهرنو وآن پل لرزانک ما با رفیقان شــــــب مهتاب زیادم نرود تــا وبــالا شــدن تپـــه پغــــمانک ما ...دلم از بیوطنی، پشت خودم می سوزد که چه بازیچه شده، خاک غریبانک ما حرص دنیا چقدر خاطره ها داد به باد جشن آزادی وشب های چراغانک ما خوش هوا بود به آن شاعرحماسه سرا تخت رستم به سر کوه سمنگانـــک ما ما به این مردم دنیای گرسنه چه کنیم دسـت هر دزد فتاده، به گریبانک ما با یکی کاسه شوربا ودوسه نان فطیر هرچـه میشد بخدا؛ عزت مهمانک ما یــاد لاندی پلو وقصه وافسانـــه بخیر پتــــه صندلی وکیــــف زمستانک ما نمک خوان وطن، دیده شان کور کند چــــه بگویم که شکستند نمکدانک ما فارغ از کینه واز عقده واز درد و الم چقدر لطف وصفابود، به دورانک ما هـــردم از کوه خرابات صدا بود بلند ازهـــمه نغمه سرایان غزلخوانک ما دشمنان خاک مرا زیر وزبر کرد،ولی یک دل دوسـت نیــامد به پرسانک ما میـــله هــــای گل نارنج، زیــادم نرود ســاز وآواز، بـــَــهَر گوشه لغمانک ما موتر وبایسکیل واسپ وکراچی همه سو چه ج

‏با پشتیبانی Blogger