شماره (251) چهارشنبه ( 13) عقرب ( 1394) / (4) نوامبر ( 2015)
نوشته: محمد داود سیاووش
هرگاه دولت افغانستان جرئت شکایت ندارد، نهادهای مدافع حقوق بشر، جامعه مدنی، احزاب سیاسی و اشخاص متضرر میتوانند متکی بر اعترافات جنرال مشرف رییس جمهور پیشین پاکستان که طالبان، خاقانی، اسامه و ایمن الظواهری را قهرمانان پاکستان مینامد به شورای امنیت و دادگاه کیفری سازمان ملل شکایت نمایند.
هیچ معلوم نیست که دولتمردان افغانستان به چه دلیل در برابر این اعتراف آشکارای پرویز مشرف در حالیکه بسیاری خود شان متضرر اند (صم بکم عمی فهم لا یرجعون) بوده عکس العمل و واکنشی نشان نمیدهند.
در حالیکه در این لشکر کشی ها و قتل عام ها دولتمردان متضرر حتا جرئت اقامه دعوا علیه مدعی علیه را به صفت مدعی ندارند.
در مواردی چون قتل عام و سیاست زمین سوخته در شمالی، قتل عام در یکاولنگ، کشتارهای بیرحمانه در مزار شریف، بغلان، تخار، بامیان، هرات و…، شهادت احمد شاه مسعود، شهادت برهان الدین ربانی و دهها مورد دیگر اتهاماتی میباشند که میتواند مستقیماً پرویز مشرف به آن اتهام به دادگاه کشانده شود و در یک محکمه بین المللی محاکمه شود.
سیاستمداران دنباله رو:
در حالیکه سیاستمداران افغانستان جرئت حتا دفاع از خود را در لحظه جاری از دست داده اند بالاخره در حکومت وحدت ملی باید کسانی پیدا شوند که به دور از شوق و ذوق تکیه زدن بر کرسی ها و مقامات اسناد و شواهد این جنایات را متکی بر شواهد مادی، فلم ها، عکس ها و شاهدان عینی به گوش جهان برسانند.
وقتی کندز سقوط میکند، وقتی فاریاب به قرارگاه و پایگاه دهشت افگنان مبدل میشود، وقتی کوهستانات و غورماچ سقوط میکنند، وقتی خمآب سقوط میکند، وقتی دشت ارچی و چهاردره به قرارگاه دهشت افگنان مبدل میشود، وقتی برگمتال در آتش جنگ میسوزد، وقتی راههای مواصلاتی بدخشان با ولسوالی ها قطع میشود، وقتی در بغلان حملات صورت میگیرد، وقتی در کنر اطفال برای اجرای حملات انتحاری تربیه مییشوند، وقتی اچین و نازیان و شینوار توسط داعش تصرف میشود، وقتی در شورابک قرارگاه القاعده پلان حتا حمله بر هند را طرح میکند، وقتی از لشکرگاه و سایر ولسوالی های هلمند آتش جنگ زبانه میکشد، وقتی دست هایی از آستین نظام مانع تعرض بر اهداف طالبان و دهشت افگنان میشود برای یک سیاستمدار حداقل با احساس دست زیر الاشه نشستن و چشم دوختن به کانالهای شبکه های جهانی تلویزیون ها در دفاتر لوکس و چشم پوشی از این حوادث شرم آور است.
از اظهارات چند گونه رهبران حکومت وحدت ملی مردم به ستوه آمده اند، یکی آی اس آی را مقصر و سازمانده حملات در افغانستان میداند، دیگری از باز بودن دهلیز مذاکره صحبت میکند، سومی مذاکره با طالبان را یک کار اضافی و عبث میخواند، چهارمی بر کرسی چرخی جا خوش کرده خموشانه با همه به اصطلاح سر موافقت می شوراند، پنجمی به صراحت از طالبان دفاع میکند و به همین ترتیب از عدم قاطعیت، مدیریت ضعیف، عدم کوردیناسیون، عدم سوق و اداره واحد و عدم اراده سیاسی رهبران فریاد مردم از زمین به آسمان رسیده و چشم همگان به سوی یک خیزش همگانی مانند سکوت قبل از توفان دوخته شده.
کشور آبستن یک تغییر میباشد:
در حالیکه پایگاه نیرومند القاعده در شورابک کندهار با حملات هوایی امریکا نابود گردید و کندز بعد از سقوط با حملات زمینی و هوایی امریکا دوباره به تصرف دولت قرار گرفت با انتقال قرارگاه ها و پایگاه های جنگ از وزیرستان به شمال افغانستان و پناه بردن طالبان به جزیره یی در مرز افغانستان و ترکمنستان و سقوط درقد در مرز افغانستان به تاجکستان و هشدار ازبکستان در رابطه به خطر نفوذ دهشت افگنان از افغانستان به خاک آنکشور وضعیت نظامی سیاسی افغانستان را آبستن یک تغییر نشان میدهد. چون با توجه به خلائی که پس از خروج نیروهای بین المللی از افغانستان در کشور ایجاد شده نظامیان پاکستان میخواهند به هر صورت این خلاء را پر نموده با اطمینان دادن به امریکا و کشورهای غربی مبنی بر عدم حمله دهشت افگنان بر اهداف امریکایی و غربی حیثیت ژاندارم منطقوی را در ادارۀ آسیای مرکزی و منطقه بدست آورند.
انتقاد سناتور امریکایی از اوباما:
جان مککین سناتور ارشد مجلس سنای امریکا با انتقاد از وضعیت موجود گفت: بعد از ناکامی غرب و امریکا در افغانستان این کشور به سوی روسیه دست دراز نمود.
مککین روسیه، ایران و امریکا را رقبای بزرگ خوانده اظهار داشت که: مانند سوریه، عراق و اوکراین ایالات متحده، افغانستان را نیز به رقیبان خود رها نموده است. جان مککین گرفتن تجهیزات نظامی از روسیه را ناکامی اوباما میخواند.
این اظهارات در حالی صورت میگیرد که ویکی لیکس چندی قبل افشأ نمود که امریکا در افغانستان کدام برنامه مشخص ندارد و در یادداشتی از اسناد افشأ کرد که جان برنان به اوباما قبلاً اطلاع داده بود که حلقه هایی در پاکستان شورشیان را به هواداری اسلام آباد در جنگ نیابتی افغانستان پشتیبانی میکنند و کسانیکه سرپیچی کنند نابود میشوند.
انفعال و ضعف حکومت کدامهاست؟
حکومت افغانستان به رسم بازی های طفلانه (هِی گردک و دِه گردک-بزن ده کله شاگردک) در این لحظه حساس تاریخ به عوض پرداختن به مسایل سرنوشت ساز کشور به موضوعات پیش پا افتاده یی چون وضع مالیه بر پیشه وران، وضع مالیه از موبایل ها، اضافه نمودن محصول برق بالای مردم، کشمکش در تقرر کدر ها، پارتی بازی، شب خیمه بازی، ملاقات های تعارفی و تودیعی و به قول مردم پره و جنبه های ملوک الطوایفی مصروف است؛ که با این حال چندین مراکز تجمع آنهم به غرض تضعیف نظام تحت عناوین گوناگون ایجاد گردیده عده از دولتمردان گذشته در آرزوی رسیدن به قدرت، عده یی به خاطر به فراموشی سپرده شدن و گروهی به خاطر حفظ موقف خود در دولت موجود مصروف اند و با این حال حتا والیان برکنار شده هم به خود ساختار مضحکی خلاف انتظار به نام شورای والی ها ساختند، در حالیکه مفهومی که از شورای دکتران، شورای پیشه وران، شورای معلمان، شورای علما و سایر اقشار و اصناف کشور گرفته میشود با شورای والیان که اصلاً کدام صنف و طبقه یی بنام والیان در کشور وجود ندارد کاملاً در اختلاف و حتا خنده آور معلوم میشود.
حکومت چه باید بکند؟
حکومت وحدت ملی که به شکل گردابی بدور خود در حرکت بوده و در حال حاضر هیچ نوع حرکتی به پیش در آن دیده نمیشود هرگاه بخواهد در حیات سیاسی نظامی کشور بهبود و تحولی رونما شود باید به موارد ذیل بپردازد:
1- با توجه به سفر اخیر جان کیری به آسیای مرکزی و ملاقات موصوف با وزرای خارجه تاجکستان، ازبکستان، ترکمنستان، قرغیزستان و قزاقستان حکومت وحدت ملی نیز باید در این اجلاس اشتراک مینمود و طرح کوردیناسیون عملیات دو طرف دریای آمو را به همکاری امریکا مطرح بحث میساخت.
2- رهبران، دولتمردان و زمامداران باید به عوض نشستن در میز های گرد تلویزیون ها و ابراز نظرهای کارشناسانه به جبهات بروند و در پهلوی قرارگاه های ولایتی زمینه ارتباط ولایات را با سر قوماندانی اعلی و جلب کمک ها و اکمالات مساعد نموده در تصفیه مناطق از وجود مخالفان در کنار نیروهای امنیتی قرار گیرند.
در شرایط کنونی و با وضعیت پریشان موجود که مسوولان سر به زیر آستین برده با قطار موتر های شیشه سیاه و اسکورد بادیگاردها از این قصر به آن قصر در حلقه حداکثر یک کیلومتری بدور خویش در حرکت اند و یا به رسم غیر معمول مسوول و مادون و صاحبنظر و کارشناس همه فقط از نواقص و ضعف ها انتقاد مینمایند آنهم نه از خود بلکه به شکل فیر هوایی، این شیوه در حکم زهر برای حیات سیاسی کشور میباشد.
3- با توجه به اینکه مردم با تکانه شدید ظهور داعش و جابجا شدن طالبان در شمال آماده حرکت ها و خیزش های مردمی میباشند قرار گرفتن برخی زمامداران و مسوولان دولت در برابر این موج برای حکومت وحدت ملی خیلی خطرناک خواهد بود؛ چون وضعیت طوری در جهت منفی سیر نموده که مردم در جنگ مرگ و زندگی و در دفاع از ناموس و حیثیت و ده و قریه شان خود را تنها احساس میکنند و هر نوع مخالفت با این روند را به مفهوم سبوتاژ دفاع از خانه و کاشانه خود درک نموده با آن به مخالفت بر خواهند خاست.
مردم این مخالفت ها را به معنای آب ریختن به آسیاب دشمن و کار ستون پنجم طرفداران طالبان و پاکستان میدانند که هرگاه این امواج به غرش آید جلوگیری از آن ناممکن خواهد بود.
تجربه حکومت نجیب نشان داد که با معاملات پنهانی و جدا از انظار طوری سیل خروشان از تمایل پیوستن به جانب مقابل به حرکت آمد که حکومت سقوط کرد، اما در حال حاضر که طرفی وجود ندارد خیلی محتمل به نظر میرسد این حرکت به شکل موج معکوس بر علیه کسانیکه آنرا سبوتاژ میکنند بر خواهد خاست.
4- با توجه به اینکه اکنون پاکستان با داشتن یکی از بیست ارتش نیرومند جهان در همسایگی افغانستان خطر بزرگی برای کشور ایجاد نموده و حتا نطامیان پاکستان در برنامه بلند پروازانه اتمی شان نام سلاح های دور برد آنکشور را با نا دیده گرفتن هویت سیاسی و تاریخی افغانستان ابدالی، غوری، غزنوی و غیره میگذارند، حکومت وحدت ملی هیچ راهی ندارد جز آنکه با رقبای منطقوی اتمی پاکستان در آسیا چون هند، چین، کوریای جنوبی، جاپان و روسیه در تفاهم با امریکا روابط گسترده برقرار نموده بیلانس قدرت را در منطقه مانند دهه چهل خورشیدی طوری در توازن بیاورد که فشار پاکستان بر افغانستان مساوی به صفر شود.
در شرایط کنونی نه خموشی و اجازه دادن به ستون پنجم و لابی های پاکستان راه حل است و نه اجازه دادن به تشکیل یک حکومت دست نشانده ضعیف پاکستان در کابل آنهم از طریق مذاکرات شورای صلحی که هشتصد میلیون دالر را تا کنون در این راه بدون دستآورد به مصرف رسانده است.
5- حکومت وحدت ملی باید یک پلاتفورم مشخص طرح نماید که به صفت حنجره واحد همه سطوح رهبران در عرصه های سیاست داخلی، خارجی و دکترین نظامی در چوکات آن صحبت کنند.
بزرگترین اشتباه تاریخی حکومت وحدت ملی آن بود که هیأت افغانستان در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل شکایتنامه رسمی مبنی بر مداخله آشکار پاکستان در امور داخلی افغانستان به آن سازمان نسپرد تا در پرتو آن رهبران پاکستان به صفت جایتکاران جنگی به پای میز محاکمه در دادگاه کیفری بین المللی کشانیده میشدند.Ÿ
نوشته: محمد داود سیاووش
هرگاه دولت افغانستان جرئت شکایت ندارد، نهادهای مدافع حقوق بشر، جامعه مدنی، احزاب سیاسی و اشخاص متضرر میتوانند متکی بر اعترافات جنرال مشرف رییس جمهور پیشین پاکستان که طالبان، خاقانی، اسامه و ایمن الظواهری را قهرمانان پاکستان مینامد به شورای امنیت و دادگاه کیفری سازمان ملل شکایت نمایند.
هیچ معلوم نیست که دولتمردان افغانستان به چه دلیل در برابر این اعتراف آشکارای پرویز مشرف در حالیکه بسیاری خود شان متضرر اند (صم بکم عمی فهم لا یرجعون) بوده عکس العمل و واکنشی نشان نمیدهند.
در حالیکه در این لشکر کشی ها و قتل عام ها دولتمردان متضرر حتا جرئت اقامه دعوا علیه مدعی علیه را به صفت مدعی ندارند.
در مواردی چون قتل عام و سیاست زمین سوخته در شمالی، قتل عام در یکاولنگ، کشتارهای بیرحمانه در مزار شریف، بغلان، تخار، بامیان، هرات و…، شهادت احمد شاه مسعود، شهادت برهان الدین ربانی و دهها مورد دیگر اتهاماتی میباشند که میتواند مستقیماً پرویز مشرف به آن اتهام به دادگاه کشانده شود و در یک محکمه بین المللی محاکمه شود.
سیاستمداران دنباله رو:
در حالیکه سیاستمداران افغانستان جرئت حتا دفاع از خود را در لحظه جاری از دست داده اند بالاخره در حکومت وحدت ملی باید کسانی پیدا شوند که به دور از شوق و ذوق تکیه زدن بر کرسی ها و مقامات اسناد و شواهد این جنایات را متکی بر شواهد مادی، فلم ها، عکس ها و شاهدان عینی به گوش جهان برسانند.
وقتی کندز سقوط میکند، وقتی فاریاب به قرارگاه و پایگاه دهشت افگنان مبدل میشود، وقتی کوهستانات و غورماچ سقوط میکنند، وقتی خمآب سقوط میکند، وقتی دشت ارچی و چهاردره به قرارگاه دهشت افگنان مبدل میشود، وقتی برگمتال در آتش جنگ میسوزد، وقتی راههای مواصلاتی بدخشان با ولسوالی ها قطع میشود، وقتی در بغلان حملات صورت میگیرد، وقتی در کنر اطفال برای اجرای حملات انتحاری تربیه مییشوند، وقتی اچین و نازیان و شینوار توسط داعش تصرف میشود، وقتی در شورابک قرارگاه القاعده پلان حتا حمله بر هند را طرح میکند، وقتی از لشکرگاه و سایر ولسوالی های هلمند آتش جنگ زبانه میکشد، وقتی دست هایی از آستین نظام مانع تعرض بر اهداف طالبان و دهشت افگنان میشود برای یک سیاستمدار حداقل با احساس دست زیر الاشه نشستن و چشم دوختن به کانالهای شبکه های جهانی تلویزیون ها در دفاتر لوکس و چشم پوشی از این حوادث شرم آور است.
از اظهارات چند گونه رهبران حکومت وحدت ملی مردم به ستوه آمده اند، یکی آی اس آی را مقصر و سازمانده حملات در افغانستان میداند، دیگری از باز بودن دهلیز مذاکره صحبت میکند، سومی مذاکره با طالبان را یک کار اضافی و عبث میخواند، چهارمی بر کرسی چرخی جا خوش کرده خموشانه با همه به اصطلاح سر موافقت می شوراند، پنجمی به صراحت از طالبان دفاع میکند و به همین ترتیب از عدم قاطعیت، مدیریت ضعیف، عدم کوردیناسیون، عدم سوق و اداره واحد و عدم اراده سیاسی رهبران فریاد مردم از زمین به آسمان رسیده و چشم همگان به سوی یک خیزش همگانی مانند سکوت قبل از توفان دوخته شده.
کشور آبستن یک تغییر میباشد:
در حالیکه پایگاه نیرومند القاعده در شورابک کندهار با حملات هوایی امریکا نابود گردید و کندز بعد از سقوط با حملات زمینی و هوایی امریکا دوباره به تصرف دولت قرار گرفت با انتقال قرارگاه ها و پایگاه های جنگ از وزیرستان به شمال افغانستان و پناه بردن طالبان به جزیره یی در مرز افغانستان و ترکمنستان و سقوط درقد در مرز افغانستان به تاجکستان و هشدار ازبکستان در رابطه به خطر نفوذ دهشت افگنان از افغانستان به خاک آنکشور وضعیت نظامی سیاسی افغانستان را آبستن یک تغییر نشان میدهد. چون با توجه به خلائی که پس از خروج نیروهای بین المللی از افغانستان در کشور ایجاد شده نظامیان پاکستان میخواهند به هر صورت این خلاء را پر نموده با اطمینان دادن به امریکا و کشورهای غربی مبنی بر عدم حمله دهشت افگنان بر اهداف امریکایی و غربی حیثیت ژاندارم منطقوی را در ادارۀ آسیای مرکزی و منطقه بدست آورند.
انتقاد سناتور امریکایی از اوباما:
جان مککین سناتور ارشد مجلس سنای امریکا با انتقاد از وضعیت موجود گفت: بعد از ناکامی غرب و امریکا در افغانستان این کشور به سوی روسیه دست دراز نمود.
مککین روسیه، ایران و امریکا را رقبای بزرگ خوانده اظهار داشت که: مانند سوریه، عراق و اوکراین ایالات متحده، افغانستان را نیز به رقیبان خود رها نموده است. جان مککین گرفتن تجهیزات نظامی از روسیه را ناکامی اوباما میخواند.
این اظهارات در حالی صورت میگیرد که ویکی لیکس چندی قبل افشأ نمود که امریکا در افغانستان کدام برنامه مشخص ندارد و در یادداشتی از اسناد افشأ کرد که جان برنان به اوباما قبلاً اطلاع داده بود که حلقه هایی در پاکستان شورشیان را به هواداری اسلام آباد در جنگ نیابتی افغانستان پشتیبانی میکنند و کسانیکه سرپیچی کنند نابود میشوند.
انفعال و ضعف حکومت کدامهاست؟
حکومت افغانستان به رسم بازی های طفلانه (هِی گردک و دِه گردک-بزن ده کله شاگردک) در این لحظه حساس تاریخ به عوض پرداختن به مسایل سرنوشت ساز کشور به موضوعات پیش پا افتاده یی چون وضع مالیه بر پیشه وران، وضع مالیه از موبایل ها، اضافه نمودن محصول برق بالای مردم، کشمکش در تقرر کدر ها، پارتی بازی، شب خیمه بازی، ملاقات های تعارفی و تودیعی و به قول مردم پره و جنبه های ملوک الطوایفی مصروف است؛ که با این حال چندین مراکز تجمع آنهم به غرض تضعیف نظام تحت عناوین گوناگون ایجاد گردیده عده از دولتمردان گذشته در آرزوی رسیدن به قدرت، عده یی به خاطر به فراموشی سپرده شدن و گروهی به خاطر حفظ موقف خود در دولت موجود مصروف اند و با این حال حتا والیان برکنار شده هم به خود ساختار مضحکی خلاف انتظار به نام شورای والی ها ساختند، در حالیکه مفهومی که از شورای دکتران، شورای پیشه وران، شورای معلمان، شورای علما و سایر اقشار و اصناف کشور گرفته میشود با شورای والیان که اصلاً کدام صنف و طبقه یی بنام والیان در کشور وجود ندارد کاملاً در اختلاف و حتا خنده آور معلوم میشود.
حکومت چه باید بکند؟
حکومت وحدت ملی که به شکل گردابی بدور خود در حرکت بوده و در حال حاضر هیچ نوع حرکتی به پیش در آن دیده نمیشود هرگاه بخواهد در حیات سیاسی نظامی کشور بهبود و تحولی رونما شود باید به موارد ذیل بپردازد:
1- با توجه به سفر اخیر جان کیری به آسیای مرکزی و ملاقات موصوف با وزرای خارجه تاجکستان، ازبکستان، ترکمنستان، قرغیزستان و قزاقستان حکومت وحدت ملی نیز باید در این اجلاس اشتراک مینمود و طرح کوردیناسیون عملیات دو طرف دریای آمو را به همکاری امریکا مطرح بحث میساخت.
2- رهبران، دولتمردان و زمامداران باید به عوض نشستن در میز های گرد تلویزیون ها و ابراز نظرهای کارشناسانه به جبهات بروند و در پهلوی قرارگاه های ولایتی زمینه ارتباط ولایات را با سر قوماندانی اعلی و جلب کمک ها و اکمالات مساعد نموده در تصفیه مناطق از وجود مخالفان در کنار نیروهای امنیتی قرار گیرند.
در شرایط کنونی و با وضعیت پریشان موجود که مسوولان سر به زیر آستین برده با قطار موتر های شیشه سیاه و اسکورد بادیگاردها از این قصر به آن قصر در حلقه حداکثر یک کیلومتری بدور خویش در حرکت اند و یا به رسم غیر معمول مسوول و مادون و صاحبنظر و کارشناس همه فقط از نواقص و ضعف ها انتقاد مینمایند آنهم نه از خود بلکه به شکل فیر هوایی، این شیوه در حکم زهر برای حیات سیاسی کشور میباشد.
3- با توجه به اینکه مردم با تکانه شدید ظهور داعش و جابجا شدن طالبان در شمال آماده حرکت ها و خیزش های مردمی میباشند قرار گرفتن برخی زمامداران و مسوولان دولت در برابر این موج برای حکومت وحدت ملی خیلی خطرناک خواهد بود؛ چون وضعیت طوری در جهت منفی سیر نموده که مردم در جنگ مرگ و زندگی و در دفاع از ناموس و حیثیت و ده و قریه شان خود را تنها احساس میکنند و هر نوع مخالفت با این روند را به مفهوم سبوتاژ دفاع از خانه و کاشانه خود درک نموده با آن به مخالفت بر خواهند خاست.
مردم این مخالفت ها را به معنای آب ریختن به آسیاب دشمن و کار ستون پنجم طرفداران طالبان و پاکستان میدانند که هرگاه این امواج به غرش آید جلوگیری از آن ناممکن خواهد بود.
تجربه حکومت نجیب نشان داد که با معاملات پنهانی و جدا از انظار طوری سیل خروشان از تمایل پیوستن به جانب مقابل به حرکت آمد که حکومت سقوط کرد، اما در حال حاضر که طرفی وجود ندارد خیلی محتمل به نظر میرسد این حرکت به شکل موج معکوس بر علیه کسانیکه آنرا سبوتاژ میکنند بر خواهد خاست.
4- با توجه به اینکه اکنون پاکستان با داشتن یکی از بیست ارتش نیرومند جهان در همسایگی افغانستان خطر بزرگی برای کشور ایجاد نموده و حتا نطامیان پاکستان در برنامه بلند پروازانه اتمی شان نام سلاح های دور برد آنکشور را با نا دیده گرفتن هویت سیاسی و تاریخی افغانستان ابدالی، غوری، غزنوی و غیره میگذارند، حکومت وحدت ملی هیچ راهی ندارد جز آنکه با رقبای منطقوی اتمی پاکستان در آسیا چون هند، چین، کوریای جنوبی، جاپان و روسیه در تفاهم با امریکا روابط گسترده برقرار نموده بیلانس قدرت را در منطقه مانند دهه چهل خورشیدی طوری در توازن بیاورد که فشار پاکستان بر افغانستان مساوی به صفر شود.
در شرایط کنونی نه خموشی و اجازه دادن به ستون پنجم و لابی های پاکستان راه حل است و نه اجازه دادن به تشکیل یک حکومت دست نشانده ضعیف پاکستان در کابل آنهم از طریق مذاکرات شورای صلحی که هشتصد میلیون دالر را تا کنون در این راه بدون دستآورد به مصرف رسانده است.
5- حکومت وحدت ملی باید یک پلاتفورم مشخص طرح نماید که به صفت حنجره واحد همه سطوح رهبران در عرصه های سیاست داخلی، خارجی و دکترین نظامی در چوکات آن صحبت کنند.
بزرگترین اشتباه تاریخی حکومت وحدت ملی آن بود که هیأت افغانستان در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل شکایتنامه رسمی مبنی بر مداخله آشکار پاکستان در امور داخلی افغانستان به آن سازمان نسپرد تا در پرتو آن رهبران پاکستان به صفت جایتکاران جنگی به پای میز محاکمه در دادگاه کیفری بین المللی کشانیده میشدند.Ÿ
نظرات
ارسال یک نظر