شماره ( 254) چهارشنبه (4) قوس ( 1394) / ( 25) نوامبر( 2015)
نوشته : محمد داود سیاووش
می گویند پهلوانی به نام آشیل بود که هیچ حریفی در میدان پشتش را به زمین گذاشته نمیتوانست و در معرکه و کارزار زورآزمایی مغلوبش کرده نمیتوانست. قضا را در پاشنۀ این پهلوان زمان و تهمتن دوران محلی بود که اگر دست حریف به آن می رسید آشیل به زمین می افتاد و مغلوب می شد.
در شرایط کنونی که جهان در آتش و خون غوطه ور است دشمنان اهریمنی به پاشنه آشیل نظام متوجه شده اند که اگر به آن دست شان برسد افغانستان را متلاشی خواهند کرد. این پاشنه آشیل حکومت وحدت ملی کشاندن جنگ افغانستان در مسیر قومی و مذهبی میباشد.
گروگان گیری هایی که با سر بریدن وحشتناک و تکان دهنده خشم اعتراض و مدنی مردم را در جاده های پایتخت بر انگیخت اینک در فاز دوم با انتقام گیری از رمه گوسفندان به شکل وحشتناکی تکرار میشود.
باید دولتمردان از همه اقوام و تبار از خواب طولانی بیدار شده و بدانند که این جنگ خانمانسوز که باری کابل و شهر های بزرگ را به خاک و خون کشید انفجار آن این بار مانند ریختن بنزین در آتش شاید در اولین لحظه دامن همین رهبران و سازماندهندگان و گردانندگان را بگیرد.
این چه زمامداری بیهوش و کم هوشی است که حتا ایستادن یک نفر با تفنگ در یک شاهراه میتواند سرنوشت سیاسی و نظامی و امنیتی کشور را به مخاطره بیاندازد. چرا امنیت شاهراه ها گرفته نمیشود؟ چرا قطار ها در رفت و برگشت به شاهراه ها اسکورد نمیشوند؟ چرا قریه جات دو طرف سرکها به مقاومت محلی جلب نمیشوند؟
معلوم نیست تا چه وقت این رهبران پریشان به دنبال این قافله اشک و خون اطفال و خانواده های گریان روان خواهند بود
نوشته : محمد داود سیاووش
می گویند پهلوانی به نام آشیل بود که هیچ حریفی در میدان پشتش را به زمین گذاشته نمیتوانست و در معرکه و کارزار زورآزمایی مغلوبش کرده نمیتوانست. قضا را در پاشنۀ این پهلوان زمان و تهمتن دوران محلی بود که اگر دست حریف به آن می رسید آشیل به زمین می افتاد و مغلوب می شد.
در شرایط کنونی که جهان در آتش و خون غوطه ور است دشمنان اهریمنی به پاشنه آشیل نظام متوجه شده اند که اگر به آن دست شان برسد افغانستان را متلاشی خواهند کرد. این پاشنه آشیل حکومت وحدت ملی کشاندن جنگ افغانستان در مسیر قومی و مذهبی میباشد.
گروگان گیری هایی که با سر بریدن وحشتناک و تکان دهنده خشم اعتراض و مدنی مردم را در جاده های پایتخت بر انگیخت اینک در فاز دوم با انتقام گیری از رمه گوسفندان به شکل وحشتناکی تکرار میشود.
باید دولتمردان از همه اقوام و تبار از خواب طولانی بیدار شده و بدانند که این جنگ خانمانسوز که باری کابل و شهر های بزرگ را به خاک و خون کشید انفجار آن این بار مانند ریختن بنزین در آتش شاید در اولین لحظه دامن همین رهبران و سازماندهندگان و گردانندگان را بگیرد.
این چه زمامداری بیهوش و کم هوشی است که حتا ایستادن یک نفر با تفنگ در یک شاهراه میتواند سرنوشت سیاسی و نظامی و امنیتی کشور را به مخاطره بیاندازد. چرا امنیت شاهراه ها گرفته نمیشود؟ چرا قطار ها در رفت و برگشت به شاهراه ها اسکورد نمیشوند؟ چرا قریه جات دو طرف سرکها به مقاومت محلی جلب نمیشوند؟
معلوم نیست تا چه وقت این رهبران پریشان به دنبال این قافله اشک و خون اطفال و خانواده های گریان روان خواهند بود
نظرات
ارسال یک نظر