نگاهی به اعترافات زلمی خلیلزاد در کتاب «فرستاده» – قسمت سوم
تتبع ونگارش : داود سیاووش
قسمت سوم
مطالعه کتاب «فرستاده» قبل از هر کس برای دولتمردان امریکا ضروری میباشد چون در این کتاب خواننده متوجه میشود که یک محصل افغانی چگونه میتواند از ارکان ثلاثه قدرت امریکا نزد رییس جمهور بوش سبقت جسته در تصامیم اساسی چرخ سیاست امریکا را مطابق نظریات خود در افغانستان به حرکت بیاورد.
در حالیکه شاید در امریکا مؤسسات تحقیقی وجود داشته باشد که دانشمندان به اندازه طول عمر خلیلزاد در آن فقط پیرامون تاریخ افغانستان تحقیق و تتبع کرده باشند و یا سیاستمداران و دانشمندانی باشد که شاید به اندازه وزن خلیلزاد پیرامون سیاست امریکا در افغانستان کتاب نوشته باشند، اینکه رییس جمهور امریکا تا آن حد شیفتۀ یک محصل افغانی میشود که آنرا «افغان دلخواه بوش» لقب میدهند جای سوال دارد وبا این حال اگر در تمثیل دموکراسی اداره بوش در افغانستان روند به قدرت رسیدن کرزی واجراات بعدی آن یک شهکار قصرسفید باشد کپ قهرمانی و مدال آن را به گردن خلیلزاد باید آویخت واگر فاجعه وتراژیدی باشد باید پای خلیلزاد را به دادستانی ودادگاه سیاسی کشید.
خلیلزاد در رابطه به توجه بوش به خودش می نویسد:
«زمانیکه دولت از مرحله مدیریت بحران به مرحله توسعه ستراتیژیک بلند مدت برای منطقه عبور کرد رییس جمهور مشورت با من را در مقیاس گسترده تر شروع کرد، برخی در رسانه ها مرا (افغان دلخواه بوش) توصیف کردند، حتا با اشاره به نوشته های پیشین من در باره افغانستان پیشقراول سرزمینی خواندند که در سرخط سیاست ایالات متحده قرار داشت.» (ص 112)
رهبر تراشی (افغان دلخواه بوش):
ربانی تاجک مانع
خلیلزاد می نویسد:
«وقتی در اوایل اکتوبر شاه میزبان گردهمایی بود که در آن چهره های کلیدی ائتلاف شمال از جمله احمد ضیا مسعود برادر مسعود حضور داشتند من تشویق شدم، اپوزیسیون آن زمان شورای مشترک گروههای ضد طالبان را تشکیل داده بودند اما یکی از موانع در برابر طرح دولت فراگیر ما ربانی بود، او از تاجک های شمال افغانستان بود… وقتی ائتلاف شمال کابل را پس گرفت ربانی دوباره به کاخ ریاست جمهوری جابجا شد.» (ص 121)
سخت ترین چالش (افغان دلخواه بوش):
خلیلزاد می نویسد:
«سخت ترین چالش در کنفرانس بن دست یافتن به توافق میان چار گروه افغان بود ائتلاف شمال، گروه روم، گروه قبرس و گروه پیشاور از میان این چارتا ائتلاف شمال و گروه روم مهمترین ها بودند، ائتلاف شمال نیروهای زیادی در میدان داشتند و از تاجک ها، ازبک ها و هزاره ها نمایندگی میکردند، گروه روم نماینده پشتون ها بود.» (ص 123)
رضایت عبدالله به ریاست کرزی به عوض ربانی:
خلیلزاد می نویسد:
«چالش دیگر تعین رییس دولت مؤقت بود وقتی به کنفرانس میرفتیم فرض کردیم که کرزی به راحتی چنین عنوانی خواهد داشت، او تنها چهره یی بود که از حمایت فراگیر در داخل و خارج کشور برخوردار بود، عبدالله در پروازی از تاشکند به کابل پیش از کنفرانس بن به دابنز گفته بود که کرزی مناسب ترین رهبر پشتونی است که مورد قبول ائتلاف شمال است.» (ص 126)
نتیجه انتخابات:
خلیلزاد می نویسد:
«اما وقتی زمان نامزدی رهبر مؤقت فرا رسید گروه روم ستار سیرت را در یک رأی گیری 9 در برابر 2 به عوض کرزی برگزید.» (ص 126)
مخالفت ائتلاف شمال با سیرت:
خلیلزاد می نویسد:
«نمایندگان ائتلاف شمال اصرار کردند که من هر چه من در توان دارم انجام دهم تا مانع نامزدی سیرت شوم، قانونی توضیح داد که حتا اگر در بن اعتراضی نشود فرماندهان ائتلاف شمال احتمالاً اقتدار سیرت را در میدان عمل نخواهند پذیرفت . او در ضمن فکر میکرد که ربانی به نفع سیرت کناره گیری نخواهد کرد… من ملاحظه کردم که اگر دابنز یا من سیرت را تحت فشار قرار دهیم که کناره گیری کند شاید مداخله بیرونی به نظر برسد قانونی این مسوولیت را پذیرفت اما اعتراف کرد که او احساس خوبی ندارد که از حق ویتو استفاده کند چون سیرت برادر زنش است.» (ص 126)
باطل نمودن فیصله اکثریت اجلاس بن:
خلیلزاد صادقانه می نویسد که چگونه فیصله اکثریت را با مراجعه به شاه باطل ساخته زمینه به قدرت رسیدن کرزی را مساعد نمود:
«من سپس دوباره به ظاهر شاه زنگ زدم و مسأله را توضیح دادم سخنانم را به همدردی شنید و توضیح داد که گزینه او هم سیرت نبوده است با من همنظر بود که گروه روم غیر منطقی بوده و پیشنهاد داد که با برخی از پیروان خود تماس تیلفونی بگیرد، او مرا تشویق کرد که با نوه اش مصطفی ظاهر یکی از نمایندگان از نزدیک مشورت کنم سرانجام زیر فشار شاه گروه روم دوباره جلسه کرد و به کرزی رأی داد.» (ص 127)
ایقاظ دوستم و اسماعیل خان:
خلیلزاد می نویسد:
«وقتی تماسم با دوستم برقرار شد… دوستم را تشویق کردم که از کنفرانس حمایت کند… دوستم هم قول داد ربانی را ترغیب کند که فهرستی ارایه دهد…
سپس به اسماعیل خان که در ولایت غربی هرات قدرت را تحکیم بخشیده بود زنگ زدم با اسماعیل خان هم مانند دوستم به منافع شخصی اش اشاره کردم… هشدار دادم که اگر با روند انتقال سیاسی همکاری نکند نمیتواند بر سر حمایت دوامدار امریکا حساب باز کند، به من اطمینان داد که تلاش بن را حمایت و ربانی را به دادن فهرست نامزد های ائتلاف شمال تشویق کند.» (ص 128)
تماس دابنز با فهیم و عبدالله:
خلیلزاد می نویسد:
«دابنز با فهیم و عبدالله تماس گرفت هر دو حمایت خود را از روند بن تکرار کردند.» (ص 128)
ایقاظ ربانی:
خلیلزاد می نویسد:
«من با لحن کمتر آشتی جویانه نسبت به گفتگوهای گذشته به ربانی قول هایش را برای همکاری با روند بن یادآوری کردم، او اصرار کرد که همچنان تمایل دارد که ریاست جمهوری را ترک کند اما فکر میکند که بهتر است کنفرانس معلق شود و برای توافق نهایی دوباره در کابل برگزار شود… من گفتم این پذیرفتنی نیست… به عنوان شانس خوب فردای آنروز یک هواپیمای امریکایی به صورت تصادفی موشکی به سوی نزدیکی خانه ربانی شلیک کرد، هیچکس در حمله مجروح نشد اما ربانی نتیجه گرفت که ما به او علامت میفرستیم.» (ص 129)
تهدید روس ها به ائتلاف شمال:
خلیلزاد می نویسد:
«روس ها کمک کردند تهدید کنند که اگر فهرستی فرستاده نشود کمک خود به ائتلاف شمال را قطع خواهند کرد سرانجام آنوقت بود که ربانی تن در داد.» (ص 129)
ایقاظ یونس قانونی:
خلیلزاد می نویسد:
«دابنز جلسه یی با ابراهیمی در حضور دپلمات های ارشد هند، روسیه، ایران و آلمان برگزار کرد، آنها قانونی را احضار کردند گرچه او تا حدی مسوول این بن بست بود… گفتگوها تا ساعت چهار صبح ادامه یافت… ظریف بلند شد قانونی را به گوشه یی فرا خواند و چیزی به او به صورت زیرگوشی گفت… قانونی که به میز بازگشت اعلام کرد درست است منصرف میشوم، او پیشنهاد داد که دو وزارتخانه را ترک میکند و به کنترل سه وزارتخانه دیگر راضی میشود معنای این پیشنهاد آن بود که شانزده وزارتخانه از 29 وزارتخانه اداره مؤقت به دست ائتلاف شمال خواهد بود. از نظر قومی پشتون های صاحب 11 مقام شدند، تاجک ها 8 کرسی، هزاره ها 5 کرسی و ازبک ها 3 مقام و 2 مقام دیگر هم به گروه های کوچک تر قومی تعلق گرفت اما ائتلاف شمال کنترل وزارتخانه های دفاع، داخله و خارجه را بدست گرفت.» (ص 130)
تا اینجا به وضاحت دیده میشود که از دموکراسی تیوریک غربی نوشته شده در درسنامه های الفبای دموکراسی متاسفانه خبری نیست وبرعکس معامله و تخویف اصول کاری (افغان دلخواه بوش ) را در تعین کرزی به صفت رییس اداره موقت تشکیل میدهد.
بقیه در آینده
قسمت سوم
مطالعه کتاب «فرستاده» قبل از هر کس برای دولتمردان امریکا ضروری میباشد چون در این کتاب خواننده متوجه میشود که یک محصل افغانی چگونه میتواند از ارکان ثلاثه قدرت امریکا نزد رییس جمهور بوش سبقت جسته در تصامیم اساسی چرخ سیاست امریکا را مطابق نظریات خود در افغانستان به حرکت بیاورد.
در حالیکه شاید در امریکا مؤسسات تحقیقی وجود داشته باشد که دانشمندان به اندازه طول عمر خلیلزاد در آن فقط پیرامون تاریخ افغانستان تحقیق و تتبع کرده باشند و یا سیاستمداران و دانشمندانی باشد که شاید به اندازه وزن خلیلزاد پیرامون سیاست امریکا در افغانستان کتاب نوشته باشند، اینکه رییس جمهور امریکا تا آن حد شیفتۀ یک محصل افغانی میشود که آنرا «افغان دلخواه بوش» لقب میدهند جای سوال دارد وبا این حال اگر در تمثیل دموکراسی اداره بوش در افغانستان روند به قدرت رسیدن کرزی واجراات بعدی آن یک شهکار قصرسفید باشد کپ قهرمانی و مدال آن را به گردن خلیلزاد باید آویخت واگر فاجعه وتراژیدی باشد باید پای خلیلزاد را به دادستانی ودادگاه سیاسی کشید.
خلیلزاد در رابطه به توجه بوش به خودش می نویسد:
«زمانیکه دولت از مرحله مدیریت بحران به مرحله توسعه ستراتیژیک بلند مدت برای منطقه عبور کرد رییس جمهور مشورت با من را در مقیاس گسترده تر شروع کرد، برخی در رسانه ها مرا (افغان دلخواه بوش) توصیف کردند، حتا با اشاره به نوشته های پیشین من در باره افغانستان پیشقراول سرزمینی خواندند که در سرخط سیاست ایالات متحده قرار داشت.» (ص 112)
رهبر تراشی (افغان دلخواه بوش):
ربانی تاجک مانع
خلیلزاد می نویسد:
«وقتی در اوایل اکتوبر شاه میزبان گردهمایی بود که در آن چهره های کلیدی ائتلاف شمال از جمله احمد ضیا مسعود برادر مسعود حضور داشتند من تشویق شدم، اپوزیسیون آن زمان شورای مشترک گروههای ضد طالبان را تشکیل داده بودند اما یکی از موانع در برابر طرح دولت فراگیر ما ربانی بود، او از تاجک های شمال افغانستان بود… وقتی ائتلاف شمال کابل را پس گرفت ربانی دوباره به کاخ ریاست جمهوری جابجا شد.» (ص 121)
سخت ترین چالش (افغان دلخواه بوش):
خلیلزاد می نویسد:
«سخت ترین چالش در کنفرانس بن دست یافتن به توافق میان چار گروه افغان بود ائتلاف شمال، گروه روم، گروه قبرس و گروه پیشاور از میان این چارتا ائتلاف شمال و گروه روم مهمترین ها بودند، ائتلاف شمال نیروهای زیادی در میدان داشتند و از تاجک ها، ازبک ها و هزاره ها نمایندگی میکردند، گروه روم نماینده پشتون ها بود.» (ص 123)
رضایت عبدالله به ریاست کرزی به عوض ربانی:
خلیلزاد می نویسد:
«چالش دیگر تعین رییس دولت مؤقت بود وقتی به کنفرانس میرفتیم فرض کردیم که کرزی به راحتی چنین عنوانی خواهد داشت، او تنها چهره یی بود که از حمایت فراگیر در داخل و خارج کشور برخوردار بود، عبدالله در پروازی از تاشکند به کابل پیش از کنفرانس بن به دابنز گفته بود که کرزی مناسب ترین رهبر پشتونی است که مورد قبول ائتلاف شمال است.» (ص 126)
نتیجه انتخابات:
خلیلزاد می نویسد:
«اما وقتی زمان نامزدی رهبر مؤقت فرا رسید گروه روم ستار سیرت را در یک رأی گیری 9 در برابر 2 به عوض کرزی برگزید.» (ص 126)
مخالفت ائتلاف شمال با سیرت:
خلیلزاد می نویسد:
«نمایندگان ائتلاف شمال اصرار کردند که من هر چه من در توان دارم انجام دهم تا مانع نامزدی سیرت شوم، قانونی توضیح داد که حتا اگر در بن اعتراضی نشود فرماندهان ائتلاف شمال احتمالاً اقتدار سیرت را در میدان عمل نخواهند پذیرفت . او در ضمن فکر میکرد که ربانی به نفع سیرت کناره گیری نخواهد کرد… من ملاحظه کردم که اگر دابنز یا من سیرت را تحت فشار قرار دهیم که کناره گیری کند شاید مداخله بیرونی به نظر برسد قانونی این مسوولیت را پذیرفت اما اعتراف کرد که او احساس خوبی ندارد که از حق ویتو استفاده کند چون سیرت برادر زنش است.» (ص 126)
باطل نمودن فیصله اکثریت اجلاس بن:
خلیلزاد صادقانه می نویسد که چگونه فیصله اکثریت را با مراجعه به شاه باطل ساخته زمینه به قدرت رسیدن کرزی را مساعد نمود:
«من سپس دوباره به ظاهر شاه زنگ زدم و مسأله را توضیح دادم سخنانم را به همدردی شنید و توضیح داد که گزینه او هم سیرت نبوده است با من همنظر بود که گروه روم غیر منطقی بوده و پیشنهاد داد که با برخی از پیروان خود تماس تیلفونی بگیرد، او مرا تشویق کرد که با نوه اش مصطفی ظاهر یکی از نمایندگان از نزدیک مشورت کنم سرانجام زیر فشار شاه گروه روم دوباره جلسه کرد و به کرزی رأی داد.» (ص 127)
ایقاظ دوستم و اسماعیل خان:
خلیلزاد می نویسد:
«وقتی تماسم با دوستم برقرار شد… دوستم را تشویق کردم که از کنفرانس حمایت کند… دوستم هم قول داد ربانی را ترغیب کند که فهرستی ارایه دهد…
سپس به اسماعیل خان که در ولایت غربی هرات قدرت را تحکیم بخشیده بود زنگ زدم با اسماعیل خان هم مانند دوستم به منافع شخصی اش اشاره کردم… هشدار دادم که اگر با روند انتقال سیاسی همکاری نکند نمیتواند بر سر حمایت دوامدار امریکا حساب باز کند، به من اطمینان داد که تلاش بن را حمایت و ربانی را به دادن فهرست نامزد های ائتلاف شمال تشویق کند.» (ص 128)
تماس دابنز با فهیم و عبدالله:
خلیلزاد می نویسد:
«دابنز با فهیم و عبدالله تماس گرفت هر دو حمایت خود را از روند بن تکرار کردند.» (ص 128)
ایقاظ ربانی:
خلیلزاد می نویسد:
«من با لحن کمتر آشتی جویانه نسبت به گفتگوهای گذشته به ربانی قول هایش را برای همکاری با روند بن یادآوری کردم، او اصرار کرد که همچنان تمایل دارد که ریاست جمهوری را ترک کند اما فکر میکند که بهتر است کنفرانس معلق شود و برای توافق نهایی دوباره در کابل برگزار شود… من گفتم این پذیرفتنی نیست… به عنوان شانس خوب فردای آنروز یک هواپیمای امریکایی به صورت تصادفی موشکی به سوی نزدیکی خانه ربانی شلیک کرد، هیچکس در حمله مجروح نشد اما ربانی نتیجه گرفت که ما به او علامت میفرستیم.» (ص 129)
تهدید روس ها به ائتلاف شمال:
خلیلزاد می نویسد:
«روس ها کمک کردند تهدید کنند که اگر فهرستی فرستاده نشود کمک خود به ائتلاف شمال را قطع خواهند کرد سرانجام آنوقت بود که ربانی تن در داد.» (ص 129)
ایقاظ یونس قانونی:
خلیلزاد می نویسد:
«دابنز جلسه یی با ابراهیمی در حضور دپلمات های ارشد هند، روسیه، ایران و آلمان برگزار کرد، آنها قانونی را احضار کردند گرچه او تا حدی مسوول این بن بست بود… گفتگوها تا ساعت چهار صبح ادامه یافت… ظریف بلند شد قانونی را به گوشه یی فرا خواند و چیزی به او به صورت زیرگوشی گفت… قانونی که به میز بازگشت اعلام کرد درست است منصرف میشوم، او پیشنهاد داد که دو وزارتخانه را ترک میکند و به کنترل سه وزارتخانه دیگر راضی میشود معنای این پیشنهاد آن بود که شانزده وزارتخانه از 29 وزارتخانه اداره مؤقت به دست ائتلاف شمال خواهد بود. از نظر قومی پشتون های صاحب 11 مقام شدند، تاجک ها 8 کرسی، هزاره ها 5 کرسی و ازبک ها 3 مقام و 2 مقام دیگر هم به گروه های کوچک تر قومی تعلق گرفت اما ائتلاف شمال کنترل وزارتخانه های دفاع، داخله و خارجه را بدست گرفت.» (ص 130)
تا اینجا به وضاحت دیده میشود که از دموکراسی تیوریک غربی نوشته شده در درسنامه های الفبای دموکراسی متاسفانه خبری نیست وبرعکس معامله و تخویف اصول کاری (افغان دلخواه بوش ) را در تعین کرزی به صفت رییس اداره موقت تشکیل میدهد.
بقیه در آینده
نظرات
ارسال یک نظر